Een Wereldwijde Aanpak voor Toegankelijkheid

Op verzoek deze keer van het Engels naar het Nederlands, mijn artikel 'A Global Accessibility Approach' op LinkedIn bij deze ook in een Nederlandse versie

Vier toegankelijkheid! 

Terwijl ik het boek 'Tapping into Hidden Human Capital' van Debra Ruh op de laatste pagina dichtsla, komen er een paar afsluitende vragen voor 2017 opborrelen. Of misschien meer een opening statement voor 2018, want hoe mooi zou het zijn als we komend jaar antwoord vinden op de volgende vragen.....?

1 Waarom zijn Amerikaanse bedrijven minder toegankelijk in het buitenland?

In het boek van Debra staan verschillende quotes van bedrijven die in Nederland ook actief zijn, om precies te zijn. Het zijn bedrijven die ik de afgelopen jaren tegenkwam in hun zoektocht naar kandidaten met een handicap en vooral de vraag, hoe realiseren we dat? Hoe kan het dat bedrijven als Accenture, EY, Microsoft, PWC en vele anderen in Amerika voorlopers zijn en hier zoekende zijn? Hoe kunnen zij de waarden de Atlantische Oceaan over krijgen en tot een wereldwijde toegankelijke HR aanpak komen?

Ik zoek naar een antwoord.....

2 Is cultuur een belemmering om buiten de VS inclusief te ondernemen?

Terugkijkend op de afgelopen 8 jaar, zie ik dat ik me enorm heb laten beperken door mijn focus op Europa en met name Nederlandse voorbeelden. Nu ik meer inzicht heb verkregen verbaas ik me er des te meer over dat het schijnbaar niet lukt om de inclusieve waarden te importeren naar de landen waar deze bedrijven opereren. Waarbij ik het sterke vermoeden heb dat dat meer aan onze cultuur ligt dan aan een gebrekkige wereldwijde HR visie. Terwijl deze wereldwijde aanpak wel degelijk een noodzakelijk element vormt bij de ontwikkeling van inclusieve organisaties.

Even terug naar de Nederlandse situatie, waar we een overstap van verzorgingsstaat naar eigen verantwoordelijkheid proberen te maken. Is het wel noodzakelijk dat de arbeidsmarkt dan ook open staat voor inclusie en dus kandidaten met een handicap. Toch blijft solliciteren met een handicap een drama, zelfs bij bedrijven met een stevig inclusief beleid in Amerika. In Nederland lijken we keer op keer de problemen te zien, en leren we nog steeds dat een handicap een mismatch op de arbeidsmarkt betekent. 

Waarom moeilijk doen als het makkelijker kan?

3 Hoe maken we toegankelijkheid wereldwijd waardevol?

Hoe zorgen we ervoor dat toegankelijkheid waardevol wordt? Hoe dragen we bij aan inclusieve organisaties en benutten we de kennis van bedrijven met een Amerikaanse achtergrond? Hoe zorgen we ervoor dat wereldwijd opererende bedrijven inclusie vaardig worden?

Als ik het antwoord op deze vragen zou hebben, dan zou ik waarschijnlijk binnenkort rijk zijn. Maar daar gaat het mij niet om, het gaat mij om iets anders. De tendens van overheden ligt hem in het overhevelen van verantwoordelijkheden naar de burger, in navolging op de afbrokkelende solidariteit die de oorsprong van verzorgingsstaat voedingsbodem gaf. Bovendien biedt toegankelijkheid een antwoord op de arbeidsmarkt van 2050, waar iedereen nodig is en oudere werknemers langer zullen moeten blijven werken, inclusief de gebreken die daarbij komen kijken.

Mijn conclusie is vrij simpel, we moeten tot een wereldwijde aanpak van toegankelijkheid komen. Eigenaarschap in organisaties borgen, wereldwijde programma's voor inclusie opzetten en wereldwijde traineeships voor mensen met een handicap mogelijk maken. Want als we de voordelen kennen, onderzoek dit heeft bewezen, waarom zouden we daar dan geen gebruik maken van:

1. Afname ziekteverzuim
2. Minder verloop
3. Versterking van de eigen organisatie cultuur
4. Toename van betrokkenheid en tevredenheid

Om daarmee kennis tot ons te nemen zodat we oudere werknemers, met bijkomende beperkingen en hun kennis kunnen behouden voor onze organisaties?

Sluit je aan, leer en ontwikkel mee in 2018!

Wordt 2018 het jaar van samen meer?

Alles voor jezelf

Solidariteit lijkt een vies woord te zijn geworden in Nederland, uitkeringen voor arbeidsgehandicapten moeten naar beneden omdat ze teveel geld kosten. Zorgpremies moeten voor gezonde mensen zo laag mogelijk zijn, omdat zij wel gezond leven, we willen niet meer betalen voor kinderopvang als we zelf geen kinderen hebben en het liefste zien we ons zelf erop vooruit gaan, of dat ten koste gaat van anderen, tja.....

Vandaag las ik de oproep van DSW directeur Oomen op RTLZ en dacht, 'ik ga ook dit jaar niet overstappen van verzekeraar!' want deze visie past bij mij. En dan lees ik boze tweets van mensen die 'niet voor tokkies willen betalen' tijdens het uiten van hun frustratie over dit voorstel van Oomen. Toch is het precies wel de discussie die we zouden moeten voeren, want het vrijwillig Eigenrisico is gewoon de grootste ondermijning van het solidariteitsbeginsel van ons zorgstelsel, of zijn we daar echt te egoïstisch voor geworden?

We wensen elkaar een Gezond Nieuw Jaar

Ziek zijn overkomt je, ziek zijn is geen keuze, net als het hebben van een handicap. Natuurlijk zijn er factoren die je zelf in de hand hebt als het gaat om bepaalde ziekten, maar aan de andere kant is het ook een kwestie van flink pech hebben als je ineens wel met een chronische ziekte of handicap te maken krijgt. Het kan gebeuren als je met je gezonde levensstijl op je fietsje wordt aangereden. Het kan gebeuren omdat je genen net even niet de beste erfenis hebben meegekregen. Het kan gebeuren omdat je in de omgeving van een chemische fabriek woont die al jaren boven de wettelijke normeringen afvalstoffen in de omgeving laat neerkomen.

Ziekte of handicap, we leven allemaal in Nederland, iedereen is waardevol en daarom moeten we er samen het beste van maken. Ook dat is onderdeel van sociaal beleid, of je nu ondernemer of overheid bent. Iedereen moet zijn steentje bijdragen, dus ook de individuele burger. Het is tijd om even uit je egoïstische tokkie gedachte te stappen en je te bedenken dat een handicap of ziekte ook jou kan overkomen. Om je te bedenken dat op de vlucht moeten voor klimaatverandering ook ons in Nederland kan overkomen omdat we onder zeeniveau wonen. Dat ook wij niet gevrijwaard zijn van een kans om ooit huis en haard te moeten verlaten om welke reden dan ook.

We moeten het samen doen

Samen de wereld vasthouden

We zullen het met elkaar moeten doen, we zullen voor elkaar moeten zorgen en elkaar moeten helpen. Dat is ook onderdeel van duurzaamheid en maatschappelijk verantwoord denken. Het is de solidariteit waardoor we in Nederland zoveel welvaart hebben gekend, het is de werkgever die een baan creëert voor jonge man met Down Syndroom. Het zijn de gezonden die meebetalen aan de zorg voor ouderen, zieken en gehandicapten door een gelijkwaardige premie, het zijn de werkenden die samen bijdragen een een menswaardige levensstandaard voor mensen die dat niet (meer) kunnen en het zijn de ouderen die solidair zijn met jongeren als het gaat om de verdeling van pensioenen.

Kortom, we kunnen niet zonder elkaar en willen we Nederland samen tot een nog mooier land maken dan we al hebben? Dat gaat niet door meer en meer te wensen voor onszelf. Dat gaat beter door samen te voorkomen dat mensen onder minimum loon moeten gaan werken of leven, dat gaat beter door samen de zorg betaalbaar te houden voor iedereen. En daarvoor moeten we even wat verder kijken dan ons eigen gazon, maar ook bedenken hoe we het gazon in de buurt mooier kunnen maken.

Kunnen of aan willen vullen?

Er wordt veel geschreven over de Wajongers, over de korting op hun uitkering en de effecten voor werkende Wajongers. Ergens kan ik het begrijpen dat we geen onderscheid tussen mensen met een handicap willen, dat de een 75% WML zou krijgen en de ander 70%WML, is ook verre van eerlijk. Dus tot daar kan ik erin komen, maar zeker niet als het gaat om werkende Wajongers. Immers werken moet lonen, werken moet aantrekkelijk zijn en daarom is vooruitgang op inkomen essentieel!

Nu weet ik dat veel mensen met een handicap vooral willen werken, ze willen actief deelnemen aan de samenleving en hebben daar veel voor over. Dus waarom zouden we dat niet belonen, want iedereen die werkt is toch goedkoper dan een volledige uitkering en alle bijkomende maatschappelijke kosten?

De rol van gemeenten

Ik heb er het wetsvoorstel nog eens op nageslagen, ik lees het niet anders dan dat gemeenten tot minimaal 70% moeten aanvullen. Dat houdt dus niet in, 'we mogen maar tot 70% WML aanvullen' dit houdt in 'we willen maar tot 70% aanvullen.' Met als gevolg dat mensen die niet zelfstandig 100% WML kunnen verdienen straks minder aanvulling gaan krijgen, waar gemeenten dus mee protesteren tegen de teruggang in loon, maar daar zelf ook een hoofdrol in spelen.

De reden dat gemeenten dit doen? Ik heb wel een idee, de kosten. Want aanvullen tot 70% WML past immers in de Bijstandsnorm en dan hoeven er geen extra kosten worden verantwoord. Terwijl een simpele rekensom al zegt dat het eigenlijk te flauw voor woorden is:

Arbeidsvermogen                       25%

Bijstand/Participatiewet             70%

Totaal met gelijke kosten is        95% WML

Ofwel, bij 30% arbeidsvermogen kan al tot minimaal 100% WML worden aangevuld, zonder dat er extra kosten ten opzichte van een uitkering zijn. Ja, uiteraard wel de kosten voor jobcoaching, werkplekaanpassingen en meer. Maar aan de andere kant, een werkende arbeidsgehandicapte vraagt minder zorg, en dat bespaart ook veel geld.

Rol van werkgevers

Natuurlijk hebben werkgevers ook een belangrijke rol, want zij moeten werk bieden. Ook aan mensen met 25% arbeidsvermogen, waarvoor eigenlijk in elk bedrijf wel (beperkte) mogelijkheden zijn. Denk aan post rondbrengen, mensen ontvangen, de kantoortuin onderhouden, de werkplaats aanvegen, de kantine opruimen, noem het maar op. Nu zijn dit juist de taken die de laatste jaren verdwenen zijn, maar wel de meerwaarde van een bedrijf vormen. 

Laten we samen investeren in mensen, laten we die 'saaie' banen weer nieuw leven inroepen en samen bijdragen aan een inclusieve arbeidsmarkt. Laten we de mensen met een klein arbeidsvermogen en vaak weinig arbeidsuren weer opnemen in onze organisatie. Want de kosten zijn minimaal, de winsten zijn groot; verbinding, sociale cohesie, klantvriendelijkheid, ondersteuning van medewerkers, en bovenal gewoon een bijdrage leveren aan de maatschappij waar je als bedrijf deel van uitmaakt! 

Corporate Accessibility and Inclusion

Last Friday I presented my abstract Corporate Inclusion and Accessibility, a short compilation of my presentation at the 3rd International Disability Studies Conference 'The Art of Belonging'

This presentation offers 3 questions to mend the fences of corporate inclusion, and answer the why organizations should become accessible, how this works and why it’s important to become accessible for all potential customers. In the Netherlands we're champions in fencing in, and boxing in, people, excluding them from society and businesses.

Changing the position of people with disabilities can only be done if we change the way society looks at disabilities. Are we looking from the care site? Or are you looking at people with disabilities as customers? When we look at people with disabilities from a care position, we tend to decide for them, when we look at them as customers, we look at their needs. But are companies equipped to do this? Only if we have insight in customers with disabilities, and this is lacking. Companies need to find a balance between knowing requirements and using the available data.

Belonging to a customer group is all about products that interact with you, you feel the product is for you. How can companies make sure they see people with disabilities as their customers? We need to set a few steps, from involving the board in the need for accessibility as part of strategy. We need to educate our employees on accessibility and requirements to support customers. We need to work with people with disabilities and discuss the needs of these stakeholders as part of our customer satisfaction.

The above starts with a business plan, a plan to build an accessible organization, open to all customers. My plan started with a small drawing, based on 4 topcs:

1. Tools to empower
2. Knowledge and solutions
3. Build success
4. Clear and accessible

Any business plan should answer the customer question, why will we benefit by this. In regard to inclusion it’s quite simple:

1. Serves 80% up to 95% of all customers
2. Develop a new customer base
3. Saves money by early developments instead of repairs
4. Reduces service costs
5. Builds a positive reputation

 

Let’s work together and build accessible organizations, open to all customers and without missing out on 20% of our global customer base. Let’s agree on accessible and inclusive organizations! 

Geen eindeloze groei

Rupsje Nooitgenoeg

Een interessant model, Donought Economics, van Kate Raworth. Geen economisch boek over Rupsje Nooitgenoeg, maar over een donut om samen op te kunnen drijven? Een donut die misschien wel groeit, maar daarbij wel iedereen meeneemt en niet alleen de mensen die nu profiteren van de groeiende economie die ten koste gaat van anderen.... van groeien naar bloeien, is er iets mooier dan dat?

Ook ik heb de ouderwetse bedrijfskundige lessen gehad, maar voelde me daar nooit helemaal in thuis. Al studerend kreeg ik eigenlijk meer vragen dan antwoorden, waarom lag er zo weinig economische waarde bij het milieu? Waarom wordt er niet geleerd over de sociale waarde van diversiteit, waarom wordt er niet geleerd over circulaire oplossingen, waarom wordt er niet geleerd over lokale economische kernen, waarom leren we niet over de impact van ons handelen ten guste van de andere mensen op aarde?

Dit soort dingen zie je wel in vakken als duurzaamheid, voorbij komen. Maar helaas is dit nog heel beperkt. We moeten erop gaan bouwen, we moeten er naar zoeken in ons studiepakket, terwijl we met z'n alleen een omslag naar een duurzame economie moeten kunnen. Misschien is er toch een reddingsboei binnen handbereik, waarbij circulaire ondernemers geen uitzondering vormen, maar de norm wordt van ons hele economische bestaan......

Ecosysteem

Het maakt niet uit waar je het over hebt, eigenlijk is alles een ecosysteem, dat is een van de belangrijkste lessen die ik in de afgelopen jaren heb geleerd. Of het nu gaat om de sociale interactie in organisaties, of het nu gaat om het menselijk kapitaal, het digitale kapitaal, het machinale kapitaal of de grondstoffen/ideeën die tot wasdom komen in een product. Dit alles vormt een ecosysteem, waardoor we ons ontwikkelen, met de keuze of we eindeloos willen groeien of liever samen gaan bloeien? Een economisch econosysteem van regeneratie en distributie, waar we een optimale balans kunnen vinden, zou die bestaan?

Een donut of een reddingsboei?

Donought Economics

In de Donought Economics theorie worden mensenrechten de kern van de economie, iedereen heeft belang bij een goede sociale fundatie en een veilige leefomgeving. We moeten iedereen meenemen in de donut, of misschien beter reddingsboei waarop we allemaal kunnen drijven. Waarom niet de arme landen de lasten dragen van eindeloze economische groei. Waarbij er dus niet de vraag is, wie mogen erop, de vraag is dus hoe komen we er allemaal op? Hoe voorkomen we dat prachtige eilanden in de Stille Oceaan verdwijnen door zeespiegelstijging, hoe voorkomen we dat Afrika onleefbaar wordt......

Ik heb het boek al liggen, ben er voorzichtig aan in begonnen en realiseer me dat ik eindelijk een economieboek heb gevonden waar ik met mijn handelsgeest en sociale geest terecht kan. Ik wist dat het er was, en raadt het iedereen aan. Want we kunnen deze reddingsboei alleen gebruiken als we er allemaal opklimmen en de menen die er zelf niet opkomen, erop trekken om samen de aarde op een mooie manier door te geven aan de volgende generatie!

De Toegankelijkheid Adviseur

De geleidehond in actie

Ik krijg met regelmaat de vraag wat een Project Manager Accessibillity nu eigenlijk doet? Waar de functie over gaat en voor wie? Vandaag viel mijn oog op een artikel van Avro/TROS Radar en dat pakt precies de kern. Het weigeren van een geleide/assistentiehond is namelijk bij wet verboden, ook voor hotels en restaurants. In Nederland weten we helaas te weinig over de rechten en plichten van bedrijven, als het gaat over toegankelijkheid van diensten en producten, voor mensen met een handicap. 

In dit artikel ging het over de toegang van geleide-/assistentiehonden, dit zijn inderdaad dieren maar met een bijzondere status. Deze dieren zijn namelijk een wettelijk hulpmiddel, door de hulp van deze honden kunnen mensen met een visuele (geleidehonden), fysieke of cognitieve beperking (assistentiehonden) zich vrij door de samenleving bewegen. Deze honden brengen mensen waar ze moeten komen, waarschuwen voor gevaar en nemen veel werk uit handen van mensen die dit anders zouden moeten doen. Deze honden zijn de weg naar een onafhankelijk leven ondanks beperkingen, en is bewegingsvrijheid niet iets waar we allemaal aan hechten, zonder ons misschien altijd te realiseren dat dit een basaal onderdeel is van mensenrechten?

De rol van accessibility experts

Accessibility is het Engelse woord voor toegankelijkheid, dit kent vele hoedanigheden en gaat van digitaal tot fysiek, van mentaal tot verbaal, van simpelweg mee kunnen doen of buiten te blijven staan. Veel mensen denken bij toegankelijkheid wel aan drempelvrij, maar dat gaat dus niet alleen om fysieke drempels. Het gaat ook om vele andere drempels, die bijvoorbeeld digitaal of tekstueel kunnen zijn. Er zijn diverse experts die hier uitstekend advies over kunnen geven, van heel specifiek digitaal tot fysiek, en zoals ikzelf bijvoorbeeld breed, en zo nodig gebruik makend van individuele specialisten op een bepaald onderdeel van toegankelijkheid.

In het voorbeeld van de hotels, is het goed om als bedrijf te weten dat geleide-/assistentiehonden nooit geweigerd mogen worden, ze niet als een huisdier mogen worden meegerekend in de prijs en dus als hulpmiddel moeten worden gezien. Het is misschien een harig beest, maar volgens de wet net zo belangrijk als de witte stok voor een blinde of slechtziende bezoeker. Bovendien worden beiden eigenlijk altijd gecombineerd gebruikt. 

Verantwoordelijkheid

Segregatie door aparte toegang

Elk bedrijf is wettelijk verplicht om mensen met een handicap te bedienen, dit kan soms een aanpassing zijn, maar bij voorkeur eigenlijk gewoon gelijk als iedere andere klant. Dus als er de mogelijkheid is voor een rijplank aan de voorzijde, leg hem dan niet aan de achterkant neer omdat het er niet mooi uitziet. Op die manier plaats je mensen in een rolstoel onbewust als tweederangs burgers. Want we kennen allemaal vast de voorbeelden van een gesegregeerde witte/zwarte maatschappij uit het Amerika van begin vorige eeuw? Of de Apartheid in Zuid-Afrika? Als we dat niet willen, waarom zouden we dat wel doen voor mensen met een handicap?

Om als bedrijf in te spelen op deze ontwikkelingen en bovendien wetgeving in acht te nemen, is kennis van dit onderwerp essentieel. Hiervoor is het noodzakelijk dat er experts aanwezig zijn, experts die bovendien de mogelijkheid hebben om hier verandering in aan te brengen. Kortom, een adviseur met mandaat, de Toegankelijkheid Adviseur, als onderdeel van de stafafdeling van je/uw bedrijf. De persoon die bij kan dragen aan het voorkomen van discriminatie, klachten bij het College voor de Rechten van de Mens, negatieve pers en bovendien rechtszaken met alle gevolgen van dien. 

Kortom, er is geen reden om te wachten en tot er een klacht komt. Het is tijd om nu in actie te komen en toegankelijkheid onderdeel van de strategie, het beleid en bovendien het gezicht van je bedrijf te maken. Dus ga opzoek naar die expert en investeer in toegankelijkheid! 

We hebben nooit klachten gehad!

Vaak gehoord, "Waarom moeten we dat doen, er zijn nooit klachten geweest?" of "Nee hoor, we hebben ons laten informeren en het is goed zo!" of misschien zelfs, "Ik heb nooit gehandicapte klanten, dus waarom zou ik iets aanpassen?" Het zijn zomaar een paar opmerkingen die ik regelmatig hoor, als het over toegankelijkheid gaat. En als er wel naar toegankelijkheid wordt gekeken, is het vaak gebruik maken van advies en de toepassing afhankelijk van de kennis in de organisatie, al dan niet goed toegepast.

Een mooi voorbeeld 

NS kondigde eind oktober vol trots aan dat alle stations toegankelijk zijn voor blinden en slechtzienden, overal zouden geleidelijnen, of ook wel gidslijnen genoemd, aanwezig zijn. En ja, ze zijn er ook bijna overal, maar de vraag is in hoeverre ze ook echt goed zijn aangelegd? Want daar blijkt het hier en daar nog flink aan te schorten, ik merk dat zelf ook regelmatig op bijvoorbeeld station Bijlmer Arena. Maar het kan erger....

Misser in geleidelijnen op station
Den Bosch. 

Een beetje toegankelijkheid bestaat niet!

Zoals zichtbaar op deze foto, loopt de geleidelijn niet recht, om precies te zijn is het 'obstakel' niet verplaatst zoals trots werd gemeld. Maar is de lijn om het obstakel heen gelegd. Zonder keuzepunten (tegels die afwijking in route aangeven), met verspringing en als bonus geen stopvlak waardoor je weet dat de check-uit/in paal het 'obstakel' vormt......

Zoals je het leest, is dit toch een behoorlijke misser, want het stopvlak ligt dus buiten de looproute van de geleidelijn. Hoe weet je nu als blinde waar die verrekte paal is als er niet toevallig iemand uit-checkt zodat je op de piepjes af kan gaan....... Laat staan dat je doof-blind bent, dan is op dit station geen paal te vinden.......

Er zijn geen klachten, maar we hebben wel een formulier! 

Gelukkig heeft NS wel een meldforumier, hoewel ik niet weet of deze toegankelijk is omdat ik zelf (gelukkig nog) geen screen reader gebruik. Waar ik wel met de tab doorheen kan navigeren, maar of het voldoet aan digitale noodzakelijkheden? Ik hoor het graag..... Want @NS_Online (Twitter support) dacht dat ik afgesloten via een wachtwoord bedoelde, toen ik vroeg naar de toegankelijkheid van het formulier......

Toegankelijkheid is een vak!

Zoals ik al vaker heb geschreven, toegankelijkheid is een vak, je moet weten waar je mee bezig bent en er moeten keuzes worden gemaakt als het gaat om prioriteit. Vooral dat laatste is noodzakelijk, pas als toegankelijkheid prioriteit krijgt gaat het voor de wensen van architecten, voor op snelle ontoegankelijke oplossingen, voor de goedkoopste optie, etc. Het is noodzakelijk om van toegankelijkheid prioriteit te maken, want voor elk bedrijf zijn mensen met een handicap ook klanten. En de klant is koning, dus waarom niet de klant met een handicap?

Als je met de inleidende vragen speelt, denk dan eerst eens na over de volgende vragen:

1. Is mijn dienst/product toegankelijk voor klanten met een handicap?
2. Zijn er alternatieven voor mijn diensten/producten?
3. Wat doen concurrenten?
1. Doen ze niks, mooie niche in de markt
2. Doen ze wel, dan hebben zij de klanten en jij niet
4. Zoek advies of trek een expert aan:
1. Voor grote bedrijven loont een interne adviseur, mits deze voldoende bevoegdheden heeft
2. Voor kleine bedrijven, er zijn veel ZZP'ers actief
5. Ga aan de slag en maak van toegankelijkheid prioriteit

Want ook al had je nooit klachten, wedden dat er veel klanten zijn die je deur voorbij liepen of tegen problemen aanliepen. Klanten die niet klaagden, maar wel heel bij zijn met oplossingen, inclusief de prachtige reputatie die dit met zich meebrengt! Simpelweg omdat het leven ook voor hen een stuk makkelijker wordt, en dat is best fijn als je dag vol met extra uitdagingen zit!! 

Inclusie is eindigheid van labeltjes!

Het gebeurt me niet vaak, maar afgelopen week was ik echt enorm boos om de (sorry voor mijn woorden) dommigheid in bijgaand artikel. De reden van mijn boosheid, eigenlijk heel simpel, dat iemand van de koepelorganisatie van sociale diensten in Nederland blijkbaar nog steeds denkt dat NUGgers geen punt van aandacht zijn.....

In mijn reactie gaf ik aan dat er veel mensen met een handicap zijn (in 2012 circa 1,1 miljoen mensen, nu ligt mijn schatting op 1,6 miljoen mensen, op basis van het aantal arbeidsongeschiktheidsuitkeringen (a.o. uitkeringen) volgens het CBS en cijfers over het aantal gehandicapten in Nederland) die buiten de rader van gemeenten en het ministerie van SZW vallen. Mensen die geen a.o. uitkering of Participatiewet uitkering ontvangen. Mensen die soms al jaren in de Bijstand zitten en nog meer mensen die helemaal geen uitkering ontvangen. Een deel hiervan zal werken, maar meer dan 35 tot 40% zal dat niet zijn. Simpelweg omdat ook mensen met een 'lichte' handicap niet aan de slag komen op de huidige arbeidsmarkt.

Hoe zit dat?

Hokjesdenken

In Nederland hebben we graag mensen in beeld, we delen ze graag in, in hokjes met stevige kaders en het liefst houden we die zo strak mogelijk. Je bent ernstig genoeg gehandicapt, of niet, wat maakt of je ondersteuning nodig hebt, of niet, wat maakt dat je subsidie krijgt, of niet, wat maakt of je mee mag tellen voor de doelgroep die werkgevers verplicht aan het werk moeten helpen, of niet. Kortom, er hang veel af van de regeltjes.

Voorbeeld 1, een vrouw rond een jaar of dertig, zeldzame chronische ziekte (niet op UWV lijstje) met weinig aanpassingen, maar een duidelijk zichtbare beperking om een 'bijzonder loopje.' Zij wil graag werken, solliciteert en heeft vaak gesprekken met werkgevers omdat haar profiel optimaal aansluit bij de vacature. Maar bij binnenkomst schrikken werkgevers, zijn bang dat ze kan vallen (risico) of schade aan kan brengen (risico), dan nog geen recht op No-Risk Polis (risico) en geen a.o. status dus geen deel van de doelgroep (risico). Deze dame staat bij binnenkomst dus 4-0 achter.

Voorbeeld 2, een man rond de twintig, doof en geen a.o. uitkering.Hij wil graag werken, geeft echter in zijn sollicitatiebrieven aan dat hij niet gebeld kan worden, en verzoekt het bedrijf om per mail of WhatsApp te contacten. Omdat de werkgever dan denkt een Wajonger te hebben, krijgt de kandidaat toch de kans om te komen solliciteren. Tijdens het gesprek blijkt dat deze persoon prima in aanmerking komt voor de functie, maar hoe werkt het dan? 15% van de arbeidstijd blijkt er mogelijkheid tot tolkvoorziening te zijn (lastig), de persoon heeft geen recht op subsidie en ook niet op de No-Risk Polis ( risico + risico) en ten slotte blijkt dat deze kandidaat ook geen deel uitmaakt van het doelgroepen register (risico). Resultaat 3-0 achter en veel vragen over de oplossingen die mogelijk zijn.

Risk management

Elke werkgever probeert om de risico's met werknemers zo laag mogelijk te houden, en terecht omdat de kosten flink op kunnen lopen. Maar het gevolg is wel dat iemand die een potentieel risico vormt, niet meetelt voor de verplichte banen, en mogelijke extra kosten voor de werkgever in kwestie, niet wordt aangenomen omdat de risico's simpelweg te groot zijn. 

Ergens kan je dat werkgevers niet kwalijk nemen, en juist daar komt de overheid om de hoek kijken. Want als wij met z'n allen besluiten dat iedereen met een handicap gewoon mee moet kunnen doen op de arbeidsmarkt, moeten we er ook voor zorgen dat dat mogelijk is. Dat de werkgever hiervoor enige vorm van compensatie ontvangt zou hierbij eigenlijk een verplichte voorziening moeten zijn. Dit klinkt misschien gek, maar als we een inclusieve arbeidsmarkt willen, met gelijke kansen, moeten we ook een gelijk speelveld creëren. Een speelveld waarin elk talent telt en er niet in hokjes maar in mogelijkheden wordt gedacht, waar het niet uitmaakt of je een NUGger of een doelgroeper bent. 

"Een inclusieve arbeidsmarkt is een plaats waar: iedereen bij kan dragen naar vermogen en werkgevers elke kandidaat met een handicap gelijke kansen kan bieden als deze aansluit bij de organisatie."

Kortom, NUGgers verdienen wel degelijk de aandacht, omdat de groep onvrijwillig groeiend is door de huidige gesloten bolwerken die zijn opgetuigd voor de ingekaderde arbeidsgehandicapten! 

Statistisch verwaarloosbaar succes!

11% dat is toch een heel laag percentage? Menig statisticus zou het afdoen als 'niet de norm' en dat zou ook zo moeten zijn, toch? Toch is dit het percentage werkgevers wat aangeeft mensen met een arbeidsbeperking aan te willen nemen, ofwel de norm van onze huidige inclusieve arbeidsmarkt. Het SCP publiceerde een onderzoek naar duurzame inzetbaarheid. En eigenlijk kan deze uitkomst niet anders gelezen worden dan 'inclusie is niet de norm' Dit ondanks beleid, campagnes en vele mooie initiatieven van werkgevers (organisaties).

Het nieuwe kabinet lijkt nog geen oog te hebben voor dit probleem, behalve mensen onder minimumloon te laten werken. Maar worden bedrijven daar bewuster van, lost dat vragen op als complexe regelingen en verschillende gemeenten met ieder een eigen beleid?

Anders kijken 

Ik denk persoonlijk dat het tijd wordt om anders te gaan kijken naar werk, meer flexibiliteit in arbeidsuren en meer focus op vaardigheden, competenties en studiemogelijkheden. Want daarmee valt veel rendement te halen. Vorige week las ik over een hotel met een autistische kok in dienst. Iedereen was blij en hij excelleerde in koude voorgerechten. Samen hadden zij zijn vaardigheden laten excelleren, met een diploma tot gevolg. Hoeveel mooier wil je het hebben?

Leren door te doen 

Ik spreek uit ervaring, mijn huidige job zou ook niet mogelijk zijn zonder flexibiliteit. De directeur van mijn business unit zei gewoon 'ze wennen er maar aan' toen het over mijn werkuren ging. En Ja, de praktijk leert, men went er snel aan, niet iedereen natuurlijk. Maar ook daar leer je mee omgaan, en dat ook door soms gewoon te zeggen. 'Sorry, ik ben er morgen niet' en laat het ze dan ook maar een keertje gewoon zelf uitzoeken. Er hangt van mijn zijde natuurlijk ook wat aan, voor noodgevallen wel bereikbaar zijn, maar ik ben de laatste die daarover zou vallen.

Meer weten?

Voor iedereen die meer wil leren over inclusieve organisaties staat mijn deur altijd open. En daarnaast zijn er vele ervaringsdeskundigen die klaar staan om werkgevers vooruit te helpen. Uiteraard komt expertise niet gratis, maar wel uit betrokken harten van mensen die hun excellentie graag voor deze 89% van de Nederlandse werkgevers beschikbaar stellen voor een eerlijke prijs! 

Duurzame inzetbaarheid is mix and match!

Duurzame arbeid, een onderwerp wat mij persoonlijk erg na staat. En ja, daarbij denk ik zowel aan zware beroepen in relatie tot het behalen van een pensioen als mensen met een handicap die onder het minimumloon zouden moeten gaan werken. Hoe deze twee verbonden zijn, nader dan je in eerste instantie zou denken.


Afgelopen zondag besteedde De Monitor aandacht aan zware beroepen en de hoge uitstroom naar arbeidsongeschiktheidsvoorzieningen, omdat mensen simpelweg niet tot hun 67e als stratenmaker kunnen werken. Dat is iets waar iedereen het wel over eens moet zijn. In die zelfde week kwam er ook naar voren dat dit kabinet werken onder minimumloon mogelijk maakt voor arbeidsgehandicapten met beperkte verdiencapaciteiten.

Opleiding en omscholing

Deze groepen hebben een belangrijke overeenkomst, het opleidingsniveau (al dan niet vakgericht, of soms geen vooropleiding), de beperkte mogelijkheid tot omscholing (bijv. beperkte mogelijkheden om te studeren) en daardoor de beperkte mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Daarnaast zit er nog een overeenkomst, voor beide groepen geldt dat werken een stevige fysieke impact heeft en daarmee de levensverwachting beïnvloed. Toch bieden beide groepen ook kansen, mogelijkheden en vooral kansen voor duurzame inzetbaarheid, tegen eerlijk loon en vooral ook binnen de kaders van duurzame inzetbaarheid.

Duurzame inzetbaarheid gaat om opleiden, omscholen en behouden voor de arbeidsmarkt. Vakmensen leren vaak een vak door al jong te gaan werken en dit te combineren met een opleiding. Zo kan het zijn dat een stratenmaker al op zijn 16e begint met werken, naast een opleiding. Iemand met een handicap en weinig scholingsmogelijkheden zou ook al op jonge leeftijd via een beschutte werkplek of REA College, in kunnen stromen op de arbeidsmarkt. Maar wat gebeurt er met deze mensen als ze hun werk niet meer kunnen doen?

Studeren moet je kunnen

We moeten ons realiseren dat studeren niet voor iedereen is weggelegd, de een is gewoon goed met zijn handen en minder van de boeken, de ander meer van de boeken met twee linkerhanden. Niks mis mee, we hebben iedereen nodig, immers de IT'er kan niet bij een klant komen als de stratenmaker de weg niet heeft gelegd. En de bouwvakker kan geen huis bouwen zonder dat er gemeentelijke planning is uitgewerkt om de voorzieningen voor woningen aan te bieden. Kortom, we zijn allemaal afhankelijk van elkaar. 

Leren van duurzame arbeidsoplossingen

Terug naar de duurzame inzetbaarheid, we hebben elkaar nodig en we willen allemaal van ons pensioen kunnen genieten. Ongeacht ons opleidingsniveau, gewoon omdat we ons steentje hebben bijgedragen aan de bv. Nederland. Juist hierom is het noodzakelijk om te onderzoeken hoe we duurzame inzetbaarheid kunnen waarborgen, mensen op een gezonde manier naar hun (vervroegde) pensioen kunnen brengen en bovendien een eerlijk salaris kunnen bieden. 

Het is belangrijk om beide lessen te combineren, hoe we mensen met een handicap een duurzame arbeidsplek kunnen bieden en daardoor ook hoe we mensen die dreigen uit te vallen, kunnen behouden. Want daar ligt misschien wel de belangrijkste overeenkomst, de ene groep begint al met een extra uitdaging, de ander loopt die uitdaging later tegen het lijf. Opgedane kennis kan bijdragen om mensen die later dreigen uit te vallen, toch te behouden. Daarvoor is een ding noodzakelijk, een match tussen de juiste mensen op de juiste plek, zonder te vergeten dat ieder mens zijn beperkingen heeft en waarde voor de maatschappij. 

Verandering zit ook in jezelf!

Logo 3rd  International Disabilities
Conference, Amsterdam 2017

Ik ben me aan het voorbereiden op een presentatie die ik eind dit jaar mag houden op het congres van Disability Studies in Nederland, DSiN, in het eerste weekend van december. Naar aanleiding van mijn paper, 'Corporate Inclusion and Accessibility' wilde ik uiteraard ook een korte introductie doen. Waarbij ik uit wil leggen waarom ik de hoofdrol in het vormgeven van inclusie bij het bedrijfsleven zie, in plaats van bij de overheid. In het kader van het thema, The Art of Belonging, biedt deze introductie meer dan alleen een inkijkje in mijn achtergrond.....

Vanmorgen (zondag 8-10) verwees Feike Sijbesma CEO van DSM bij Buitenhof, naar de hoofdrol van het bedrijfsleven bij de transformatie naar een duurzame economie. In relatie tot het beleid van dit nieuwe kabinet, wat niet eens de doelstellingen uit het Parijs-akkoord gaat halen. Is dat vreemd?, nee dat is het niet. Bedrijven worden gewaardeerd op hun producten, spelen in op sociale, maatschappelijke en economische veranderingen omdat zij hier hun bestaansrecht uit halen. De waardering van de klant is immers direct te voelen. Ten opzichte van de (gemiddeld) bijna 4 jaarlijkse gang naar het stemhokje voor de Tweede Kamer verkiezingen.

De politiek is niet zaligmakend

In 2008 stortte ik me met veel plezier in de politieke strijd voor eerlijke kansen voor mensen met een handicap op de arbeidsmarkt. In 2010 werd ik lobbyist voor een organisatie die zich inzette voor Wajongers en andere jonggehandicapten. Ik heb, in samenwerking met velen, mooie resultaten mogen behalen. Van aanpassingen in de uiteindelijke wetgeving, tot het initiëren van maatschappelijke platformen om inclusief werkgeverschap* vorm te geven. 

Toch ligt de verandering niet in de politiek, de verandering ligt toch echt bij de werkgevers die inclusief werkgeverschap vormgeven. Ik realiseerde me dit vooral in de periode 2012-2015, toen steeds meer werkgevers actief aan de slag gingen, terwijl de wetgeving nog niet rond was. Al in die periode begon ik mezelf, als freelancer, meer en meer te focussen op werkgevers en ondernemers. Zoekend naar een mooi pakketje, de voordelen waarmee bedrijven inclusie tot een bedrijfsstrategie konden ombuigen.....

Verandering vraagt tijd

Ik realiseerde me, voordat het VN Verdrag** in juni 2016 door de Eerste Kamer werd aangenomen, dat deze stemming Nederland niet direct zou veranderen. Maar wat ik me wel realiseerde, was eigenlijk precies wat ik al die jaren al had geleerd. De hoofdrol van het bedrijfsleven om dit ook echt vorm te geven! Wat mij vleugels gaf, als het ging om het zoeken naar mogelijkheden, om van mijn missie mijn dagelijks werk te maken. Want ik wilde niets liever.......

Afgelopen juni, onderweg
naar mijn eerste internationale
congres, namens ING

Inmiddels werk ik 6 maanden aan inclusief ondernemen, accessibility, binnen ING Bank. Wat misschien nog niet zo zichtbaar is, maar dat komt vooral omdat verandering tijd vraagt. Om tot inclusief ondernemen te komen moeten er veel dingen veranderen, van maatschappelijke beeldvorming tot aan klantpositie, van processen tot praktische uitvoerbaarheid en nog veel meer elementen. Dus als je denkt dat het VN Verdrag nog niets heeft veranderd, dan vraag ik je vooral om nog een beetje geduld op te brengen. De veranderingen zullen in de komende jaren steeds zichtbaarder worden, want alleen in sprookjes kan een hamer plots de wereld veranderen! 

*Inclusief werkgeverschap - werkgevers die actief banen beschikbaar stellen voor mensen met een handicap binnen reguliere vacatures, inclusief ruimte voor aanpassingen.
** VN Verdrag - het UN CRPD (Convention on the Rigths of People with Disabilities), of VN Verdrag voor de rechten mensen met een handicap, is op 14 juli 2016 door de Eerste Kamer aangenomen en op 14 juli 2016 bekrachtigd door de VN in New York. 

Verandering in gang zetten!

Verandering tot stand brengen binnen organisaties, iets waar ik me in de afgelopen 10 jaar ruimschoots mee bezig heb gehouden. Maatschappelijk verantwoord ondernemen, inclusief ondernemen, en als kers op de taart complete toegankelijkheid binnen een organisatie vormgeven. Ik heb veranderingen in gang gezet op allerlei plekken, op vele manieren en ontdekt dat de huidige positie toch nog de beste lijkt te zijn.....

Afgelopen week was ik bij een meet-up over toegankelijk UX design. Overigens, super interessant op de inhoud, waarbij ook weer blijkt dat toegankelijkheid in de basis van elke digitaal gebouwd product zit, mits men er oog voor heeft. Want, en nee dat wist ik niet, de oorspronkelijke code die internet vormt, barst van de toegankelijkheid. Dat was een boeiende les.

Verandering in gang zetten, hoe doe je dat?

Toch gebeurde er ook iets heel interessants, hoe breng je toegankelijkheid ter sprake als junior designer? Hoe breng je toegankelijkheid naar voren als klein radartje binnen een grote organisatie? Dat vond ik persoonlijk een nog interessantere discussie, want het publiek was het unaniem eens over de noodzaak, maar hoe kom je tot een doorbraak?

Ongeveer 6 jaar geleden, tijdens een presentatie
van mijn bedrijf en mijn missie 'Inclusief MVO

Zoals vele lezers weten is mijn LinkedIn profiel een samenraapsel van activiteiten, van advies tot lobby, van freelance tot vaste medewerker. Vanuit allerlei hoedanigheden heb ik verandering geprobeerd vorm te geven, en tegelijkertijd bracht deze discussie mij ook weer terug naar het moment dat ik besloot mijn studie op te pakken. Ik wilde iets veranderen, ik zag dat het anders kon, maar beschikte daarvoor niet over de juiste positie binnen de organisatie waar ik 10 jaar gelden werkte.....

Onafhankelijke geest

Ik weet dat ik een onafhankelijke geest ben, mijn weg zoek en die menigmaal weet vorm te geven om te komen op de plekken waar ik uiteindelijk wil komen. Van freelance adviseur, tot lobbyist in Den Haag om te bouwen aan de inclusieve arbeidsmarkt. Allen hebben ze bijgedragen aan mijn huidige baan, niet in het minste dat ik al die tijd gestudeerd heb en diverse onderzoeken met mijn studie heb weten te combineren. Kortom, ik heb een netwerk opgebouwd, kennis opgedaan, ervaring binnen geharkt en ten slotte het geluk gehad dat ik de kans kreeg deze te bundelen.

Inmiddels ben ik dus in de positie dat ik iets kan veranderen en verbaas me nog steeds over deze reikwijdte, want dan ineens besef je wat het betekent om verandering echt vorm te geven. Je kan iets in gang zetten, de ogen openen van mensen die nog nooit over toegankelijkheid hebben nagedacht. Dat is iets waar ik dag in, dag uit enorm van kan genieten. 

Is dit voor iedereen mogelijk?

Bevrijdt jezelf van de belemmering,
onderzoek en laat zien dat je een
goed plan hebt! 

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen met een goed businessplan toegankelijkheid op de kaart kan zetten, misschien niet direct zelf. Maar wel met andere collega's, door samen kennis over de organisatie en het onderwerp te bundelen. Door te onderzoeken waar andere bedrijven mee bezig zijn. Welke voordelen dit beleid voor de organisatie, waar jij onderdeel van uitmaakt, kan brengen. Het is vooral noodzakelijk om te kunnen aantonen dat toegankelijkheid toegevoegde waarde heeft. Dat je steun vanuit het management hebt en bij voorkeur dat iemand op directieniveau brood ziet in jouw/jullie plan. Op dat moment gaan de deuren open, dus mijn advies, begin met het bouwen aan een goed plan! 

Veel Succes!!!!

Een glimlach is onmeetbaar rendement!

Als voorvechter voor gelijke rechten van mensen met een handicap, had ik afgelopen weekend een stevig 'even slikken' momentje. Ik las namelijk onderstaande ingezonden brief van een NRC lezer...

Mijn eerste gedachte was 'blijf met je fikken van de downies af!' en daarna dacht ik, wat zou het leven van andere mensen met een handicap voor deze man waard zijn......?

De schrijver geeft aan dat hij vindt dat ouders met alle huidige medische mogelijkheden eigenlijk een boete verdienen als zij een meervoudig gehandicapt kindje 'accepteren' omdat de kosten voor zo'n kind te hoog zijn. Want zo'n kind zal nooit enige economische waarde hebben. Mijn derde gedachte was dan ook, in hoeverre draag je daar zelf aan bij?

Een dieper probleem

Met deze gedachte schoot het diepere probleem eigenlijk weer plots boven water. Want ik werk wel aan toegankelijkheid, heb jaren gestreden voor gelijke kansen op werk voor mensen met een handicap, en bemerk dat meer en meer bedrijven hier stappen in zetten. Toch is het veel te weinig, want als mensen blijkbaar vinden dat mensen met een handicap teveel geld kosten, waarom bieden we hen dan niet de kans om economisch rendement op te leveren?

Uiteraard is hierbij een belangrijke kanttekening nodig, een deel van de kinderen en volwassenen met een meervoudige of zware handicap zullen vrijwel zeker nooit een meetbaar economisch rendement opleveren. Dit moeten we accepteren, in plaats van zeuren over de kosten, omdat dit slechts een klein deel van de gehele groep mensen met een handicap is.

Terug naar iedereen met een handicap die wel iets kan, denk aan de mensen met down waar de briefschrijver het over heeft. Zou deze man zich realiseren dat werk in de openbare ruimte, de lokale kinderboerderij en andere maatschappelijke instellingen, gedeeltelijk door deze mensen wordt gedaan. Zou hij zich realiseren dat zijn kinderen bij de lokale kinderboerderij bij een schoon varkenshok kunnen kijken omdat dit via de dagbesteding wordt onderhouden?

Economisch rendement is niet altijd meetbaar

We moeten ons realiseren dat niet al het economisch rendement direct meetbaar is. Toch weten we allemaal dat een prettige werksfeer de productiviteit verhoogt. Dus als deze mensen daaraan bij zouden kunnen dragen, door koffie rond te brengen, het groen te onderhouden, of simpelweg door kopieerwerk of andere ondersteunende taken uit te kunnen voeren? Om zo bij te kunnen dragen aan een prettige werkomgeving, waar iedereen met een lach op zijn gezicht rond kan lopen? Hebben we dan niet een onbetaalbaar economisch rendement van deze mensen blootgelegd? Natuurlijk, het kost geld om deze mensen te laten werken, maar als dat een verhoogde netto winst oplevert, waarom zouden we het dan niet doen?

Om iedereen echt een eerlijke kans te geven is het nodig om de mensen die de spreekwoordelijke 'klap van de molen' hebben gekregen, ruimte te bieden iets bij te dragen aan de maatschappij. Om hen de kans te geven hun economisch rendement te laten creëren, door een onbetaalbare glimlach op onze gezichten te laten brengen en daarmee onze werkvreugde te verhogen. Dan zeg ik, kom maar op met je kostenverhaal, maar biedt dan eerst eens je tuin aan aan de lokale dagbesteding en kijk hoeveel sociale, maatschappelijke en economische waarde je dat oplevert! Pas dan, ja dan heb je het recht om je uit te spreken over de kosten van downies en andere gehandicapten! 

Mijn oproep aan onze Europarlementariërs

Deze keer geen position paper, wel een dringende oproep aan Nederlandse Europarlementariërs. Heel simpel, laat de European Accessibility Act (EAA) niet stranden uit angst voor hoge kosten. De reden, eigenlijk heel simpel, mensenrechten zijn het kostbaarste bezit van onze democratie. Ieder mens heeft recht op eigen keuzes, onafhankelijk leven en de ruimte om te beslissen over zijn/haar financiële boekje?

Uiteraard geldt niet voor iedere gehandicapte de mogelijkheid dit zonder hulp te doen. Maar de ruimte voor eigen beslissingen in samenspraak met verzorgers, is wel degelijk belangrijk. Door diensten, services en producten toegankelijk te maken, bieden wij als maatschappij de ruimte voor zelfstandigheid waar mogelijk.

Een stap naar onafhankelijkheid 

Gewoon je eigen keuzes maken, fouten maken, een studie kiezen, een baan zoeken. Het zijn dingen waar je als ouder je kind op voorbereid. Maar ook mijn ouders lieten mij in mindere mate mijn eigen keuzes maken, ten opzichte van mijn broers zonder handicap. Ze wilden mij beschermen, voor een wereld die niet klaar was voor een onafhankelijke geest, met wat minder zicht op wat er allemaal om haar heen gebeurt. 

Soms was ik dankbaar voor die cocon, maar meestal ervoer ik deze als belemmering. Want ik wilde iets anders, mijn eigen keuzes maken, omdat ik iets wilde. In plaats van iets waarvan anderen dachten dat het bij mijn handicap paste. 

Tegen alle verwachtingen in

Ik was eigenwijs, eigenlijk ben ik nog steeds eigenwijs en daarom ben ik nu waar ik ben. Ik heb een droombaan, mag bij Nederlands grootste bank opschudding veroorzaken met mijn accessibility boodschap. Want dat is wat ik doe, niet omdat het wetgeving is, wel omdat het belangrijk is om voor elke klant toegankelijkheid te waarborgen. 

Deze kans is uniek, bijzonder en uitdagend. Het is werk waar ik mijn beperkte inzetbaarheid met hart en ziel in gooi. De EAA is een belangrijke stok achter de deur, zeker als het gaat om financiële onafhankelijkheid, toegang tot werk, sociale activiteiten, onderwijs en wonen. Want zonder EAA is toegankelijkheid een onduidelijk begrip. De kaders bieden houvast en een reden om te innoveren in een steeds verder digitaliserende wereld. Dus stem voor eigen regie en ruimte om volwaardig mee te doen, dat levert bedrijven, de overheid en mensen geld op en bovenal heel veel plezier! 

De achterstand ombuigen

Afgelopen week kreeg ik kritiek op het economiseren van mensen met een handicap, omdat economiseren exclusie zou inluiden. Zoals je als lezer vast zal begrijpen, ik ben het hier niet mee eens. Vooral niet gezien ik de nuance aanbracht tussen mensen die (deels) kunnen werken en mensen die dat niet kunnen. Als ik het over de economische waarde heb, heb ik het dan ook over de eerste groep, want zij kunnen wel degelijk bijdragen aan de economie.

Vorige week schreef ik dat ik graag de economische waarde van mensen met een handicap zou zien. Hierbij het ik het dus over de meerwaarde die mensen met een handicap hebben door te werken, doordat zij hun talenten inzetten ten bate van de Nederlandse economie. Iets wat nu helaas te weinig gebeurt, niet omdat mensen niet willen, maar omdat bedrijven hier niet op zijn ingericht en de maatschappij hier nog niet klaar voor is.

Investeren in toegankelijkheid

Op dit moment is het nog kostbaar om mensen met een handicap op de werkvloer op te nemen, vooral omdat er vaak aanpassingen nodig zijn. Deze kunnen digitaal of fysiek van aard zijn, en uiteraard ook de hoeveelheid uren spelen hierbij een belangrijke rol. De kosten voor digitale toegankelijkheid kunnen drastisch naar beneden, als bedrijven hun systemen al bij voorbaat toegankelijk laten bouwen. voor elke euro die je investeert in toegankelijke ICT, bespaar je 1000 euro aan reparatie/aanpassingskosten om ICT toegankelijk te maken. Kortom, toegankelijk bouwen biedt zowel perspectief voor klanten als eigen medewerkers.

Dit geldt ook voor fysieke toegankelijkheid, de kosten van aanpassingen zijn enorm. Terwijl van het begin af aan toegankelijk bouwen eigenlijk geen extra kosten met zich meebrengt. Natuurlijk zijn de kosten voor 2 parttimers hoger als voor 1 fulltimer, aan de andere kant is de productiviteit van een parttimer in veel gevallen hoger als een fulltimer en zijn er steeds meer mensen die parttime werken omdat zij andere zorgtaken naast hun werk hebben. Ofwel eigenlijk is parttime werken een maatschappelijke trend aan het worden!

Economische waarde

De economische waarde van mensen met een handicap is complex. Enerzijds zijn er uiteraard de kosten, maar anderzijds ook de onbetaalbare kennis die zij meenemen om klanten met een handicap optimaal te kunnen bedienen. Het is niet voor niets dat bedrijven als Microsoft sterk inzetten op het aannemen van mensen met een handicap, omdat zij bij kunnen dragen aan de toegankelijkheid van de software van Microsoft. Het is gewoon slimme business in een wereld waarin steeds meer ouderen met hun gebreken deelnemen aan de maatschappij en langer moeten werken.

Bovendien is toegankelijkheid ook heel handig voor mensen die niet gehandicapt zijn, denk aan de Google assistent, of je smartphone die je kan vertellen wat jij wilt omdat je je scherm niet kan lezen in de zon. Zoveel dingen die je dagelijks gebruikt hebben hun oorsprong in het toegankelijker maken van de wereld voor mensen met een handicap. 

Alleen al deze voordelen, de voordelen voor bedrijven, de voordelen van het inperken van de aanspraak op uitkeringen omdat mensen deze niet meer nodig hebben, het geld dat zij kunnen spenderen omdat ze werken en bovenal de innovatieve ontwikkelingen die aandacht voor toegankelijkheid met zich meebrengen. Maken toch dat mensen met een handicap van onschatbare economische waarde zijn! 

De achterstand inlopen

Er gaan veel discussies rond over het uitblijven van resultaten implementatie VN Verdrag, over de overheid die achterloopt bij de uitvoering garantiebanen. En uiteraard de financiële positie van mensen met een handicap. En ja, deze is vaak slechter, zelden een baan, een uitkering, hoge zorgkosten, hoge woonkosten, hoge eigen bijdragen, hoge.... Het hebben van een handicap is niet goedkoop, het leven met een handicap is dat ook niet. Maar waarom hebben we het altijd over de kosten???

In Nederland zien we mensen met een handicap altijd nog als zorgpost, zelfs nu het VN Verdrag voor gelijke rechten is geratificeerd. Maar eigenlijk is het ook wel te verwachten, een verdrag veranderd de maatschappij niet, dat neemt veel meer tijd in beslag. En juist daar ligt de kern van alle problemen, om mensen met een handicap als economische waarde te gaan zien, is het noodzakelijk om afstand te nemen van de gehandicapte als zorg-vragende-kostenpost.

Anders kijken

Om op maatschappelijk niveau echt iets te kunnen veranderen aan de positie van mensen met een handicap, is het noodzakelijk om gehandicapten als mensen te gaan zien. Als economische entiteiten met verdiencapaciteit. Natuurlijk hoort hier wel een kanttekening bij, een deel van de gehandicapten zal dit potentieel nooit behalen omdat zij simpelweg onvoldoende verdiencapaciteit op kunnen brengen.

We moeten dus gaan kijken naar mensen met een handicap, mensen die kunnen werken binnen hun eigen mogelijkheden. Mensen met behoeften, van dagelijkse boodschappen tot een leuke vakantie of eigen woning. Gewoon zoals iedereen ze wenst, want we hebben allemaal wensen en daar werken we voor. Waarom zouden we die mogelijkheden niet bieden aan mensen met een handicap?

De rol van de overheid en bedrijven

Om mensen met een handicap als economische waarde te gaan zien, is het ten eerste belangrijk dat de overheid hen ook gewoon als burgers en niet als zorgvragers gaat behandelen. Mensen met een handicap als economische entiteit, hen ondersteunen om dit doel te behalen. Hoe kom je aan het werk, simpel werkgevers willen niet teveel extra kosten hebben, dus zou de overheid hiervoor de middelen moeten bieden. Of middels een belastingregeling financieel tegemoet te komen. 

Naast het omzetten van kostenpost naar economische entiteit is het noodzakelijk dat bedrijven toegankelijk worden voor mensen met een handicap. Hierbij gaat het zowel om fysieke toegankelijkheid als digitale toegankelijkheid. Want een kantoor kan fysiek wel toegankelijk zijn, als het systeem dat niet is, komen er veel extra kosten bij kijken om werken mogelijk te maken.

Op tijd beginnen

Veel van de kosten die te maken hebben met fysieke en digitale toegankelijkheid kunnen worden voorkomen door hier vroegtijdig op in te spelen. Dus als er verbouwd wordt of aan nieuwbouw wordt gedacht, zorg dat de toegankelijkheid op de agenda komt, ook als er nog geen collega's met een handicap werken. Dit geldt ook voor nieuwe ICT systemen, applicaties, etc. Als deze al bij vernieuwing of nieuwe ontwikkeling toegankelijk worden gemaakt, kan elke medewerker er mee werken, ongeacht zijn of haar beperking.

Kortom, er valt veel in te halen om mensen met een handicap werk te kunnen bieden, een gelijke positie te kunnen bieden en hen maatschappelijk zo onafhankelijk mogelijk te laten zijn. Hiervoor moeten veel eerdere verkeerde aannames, en daarbij behorende gevolgen, worden ingelopen. Inclusie zal er morgen niet zijn, maar als we nu overstappen naar de toegankelijkheid als norm voor onze maatschappij, dan kunnen we over 10 jaar met z'n allen de vruchten plukken!

Vroeger was het simpeler

Vroeger was het leven simpel, je was gehandicapt of je was gehandicapt en je had een Wajong uitkering. De eerste groep had niks, geen rechten, geen plichten en vooral geen uitkering voor arbeidsongeschiktheid. De tweede groep had een uitkering, moest proberen om te werken als dat mogelijk was, en was een leven lang verzekerd van een minimaal inkomen. Tegenwoordig is het anders, het is complex en ingewikkeld, het is de inclusieve arbeidsmarkt van ingewikkelde regelingen en grote onzekerheid.

Afgelopen vrijdag vertelde Jette Klijnsma het nogmaals, 'Dus het is, en, en.' zoals ze haar beleid keer op keer blijft verdedigen. Het gekke blijft dat haar beleid geen en, en, verhaal is. De beloofde inclusieve arbeidsmarkt is er een met vele klassen, waar je weer uitgezet wordt als je samen met je werkgever tot mooie prestaties komt. Waar je afhankelijk bent van de inzet van je gemeente, en waar je met een beetje pech definitief afgeschreven wordt, terwijl je wil werken omdat je daar simpelweg plezier aan beleeft.

Dan zijn er nog de mensen die geen rechten hebben, ongeacht of je nu echt een handicap hebt of niet. Want het gaat om de lijstjes, het gaat om de mate van handicap, en daarmee je kansen op de zogenaamde inclusieve arbeidsmarkt.

Hoe werkt de inclusieve arbeidsmarkt van Klijnsma:

1. Je hebt een handicap, valt niet in de doelgroep omdat je te gehandicapt bent en mag nooit meer werken, ongeacht of je dat wilt of niet.
2. Je hebt een handicap, valt in de doelgroep van de 125.000 banen en krijgt een korting op je uitkering voor je kiezen op het moment dat je niet binnen de gestelde termijn een baan vindt.
3. Je hebt een handicap, valt in de doelgroep van de 125.000 banen, werkt samen met je baas aan een optimale werkmodus en groeit boven 100% WML, waarna je uit de doelgroep valt.
4. Je hebt een handicap, valt niet in de doelgroep van de 125.000 banen en hebt geen recht op een uitkering en je moet gewoon solliciteren. 
5. Je valt onder geen van bovenstaande groepen, hebt een (gedeeltelijke)WIA omdat je een handicap/chronische ziekte hebt en moet gewoon solliciteren voor het percentage dat je volgens het UWV kan werken.

Nu zijn er nog meer variaties mogelijk, maar om het overzichtelijk te houden stop ik even bij de 5 meest voorkomende.

Het gaat niet om inclusie

Bovenstaande voorbeelden laten zien dat de inclusieve arbeidsmarkt van Klijnsma weinig te maken heeft met het zoeken naar een inclusieve oplossing. Want de regeling die simpeler moest worden werd complexer, de kansen die eerlijk moesten worden sluiten mensen uit. De stimulans om te gaan werken en het beste uit jezelf te halen, worden voor zowel werknemer met een handicap uit de doelgroep, als werkgever bestraft. Immers, ontwikkeld een 'doelgroeper' zich, dan heeft dat een negatief effect op de status van deze medewerker.

Ik roep al jaren op tot simpelere regelingen, eerlijke regelingen voor iedereen met een handicap. Simpelweg omdat ik als ervaringsdeskundige weet dat werk vinden ontzettend moeilijk is, en dat je de tegenwerking van de overheid daarbij echt niet nodig hebt. Beloon werkgevers voor het in dienst nemen, houden en ontwikkelen van mensen met een handicap. Laat ze bloeien binnen hun eigen mogelijkheden. Laten we gezamenlijk de extra arbeidskosten dragen. Omdat deze simpelweg lager zijn dan deze te spenderen aan verlaagde uitkeringen. En mensen die tussen wal en schip vallen, met alle financiële gevolgen van dien. Dat is beleid waar iedereen beter van wordt, en solidariteit welke niet ten koste gaat van maatschappelijk draagvlak!

De omhooggevallen mythe over de Bijstand

Klijnsma bij Jinek aan tafel

Ik was eigenlijk van plan over iets anders te schrijven, toch blijft iets in mijn hoofd rondspoken. Namelijk de uitzending van Jinek van afgelopen maandag, misschien heb je de uitzending gezien, misschien over gelezen op social media. De uitzending leverde namelijk nogal wat ophef op, vooral onder mensen in de Bijstand of met lagere inkomens, en ook bij mensen die wel een hoger inkomen en een warm sociaal hart hebben.

Aan de tafel werd de nieuwe pilot in de Bijstand besproken, Jette Klijnsma zat o.a. met Arie Boonsma en Jan Smit aan tafel. In dit experiment mogen mensen in de Bijstand een bedrijf beginnen naast hun uitkering. Dit initiatief juich ik persoonlijk van harte toe, want het zet mensen aan om zich te ontwikkelen, de arbeidsmarkt opnieuw te veroveren terwijl deze hen eigenlijk had afgeschreven. De mannen aan tafel dachten daar echter anders over....

Makkelijk gezegd

Zoals er aan de tafel werd gesproken over mensen in de Bijstand, dat was echt om te huilen. Er was geen begrip voor de mogelijkheid om op een alternatieve manier uit de Bijstand te komen. Want je kon wel in de Bijstand gaan zitten en op je gitaar gaan pingelen omdat je zanger wilde worden. Tja, dat kan natuurlijk, vooral als je het geluk altijd aan je zijde hebt gehad waar het ging om kansen, management met vertrouwen in je, mensen die je stimuleerden om je dromen waar te maken, en ga nog maar even zo door.

Voor veel mensen in de Bijstand zijn die managers er niet, zij hebben een casemanager met een zwaard van Damocles boven hun hoofd. Casemanagers die je van een inkomen waar je niet van rond kan komen, zelfs naar geen inkomen kunnen brengen omdat je niet doet wat zij van je willen. Ongeacht of je dat kan, of je daar geestelijk of lichamelijk toe in staat bent. Natuurlijk mag je dan denken, mensen in de Bijstand kunnen ook gezond zijn, ja zeker wel. Maar heb je er wel eens over nagedacht wat de Bijstand met je sociale leven doet?

Leef je even in!

Daarom wil ik deze blog besluiten met een schrijven aan Jan Smit. Juist hij heeft veel fans onder mensen die leven van een laag inkomen, omdat hij bij hen het zonnetje in huis brengt. Omdat zijn muziek hen uit de dagelijkse beslommeringen haalt, omdat hij met zijn stem hen gelukkig maakt. 

Beste Jan,
Ik ken veel mensen die blij worden van jouw muziek, terwijl jij afgelopen week hebt laten zien dat je juist deze fans niet lijkt te kunnen begrijpen. Ik hoop dat je bij je volgend optreden nog eens goed door de zaal kijkt, naar de mensen die soms maanden elke euro opzij leggen om een kaartje te kunnen kopen. Kijk in de ogen van de mensen die lang sparen voor een kaartje voor je concert, of voor je CD's omdat jouw muziek hun houvast in het leven is. Als je je dan realiseert hoe kortzichtig je opmerkingen waren over mensen in de Bijstand, nodig hen dan eens uit voor een gratis concert en neem een paar vrienden mee! Omdat je samen nu eenmaal meer mensen gelukkig kan maken dan alleen!
Groetjes,Bianca

Grote stappen!

In Washington DC,
bij het National Monument

Afgelopen week moest ik nadenken over de dingen die ik heb bereikt in de afgelopen jaren. Je kent ze misschien wel, zo'n presentatie over jezelf, in relatie tot je positie op de arbeidsmarkt. 2 jaar geleden zat ik nog in een geheel andere fase, zoekende naar wat ik wilde en waar ik wilde werken. Nu ben ik 2 jaar verder, en weet ik dat ik veel heb bereikt in de afgelopen 20 manden.....

Terwijl ik nadacht over deze presentatie zat ik in Washington DC, op een internationale summit over toegankelijkheid. Al netwerkend, lerend en vooral ontdekkend hoe ver wij in Nederland achterlopen op met name de Verenigde Staten, Canada en Australië. Bedacht ik me hoe gaaf mijn huidige job eigenlijk is. Want toegankelijkheid is iets waar ik vanuit arbeidsperspectief en mijn lobbywerk voor het VN Verdrag, al jaren aan werk. Het is iets moois, toegankelijkheid gaat namelijk over een gelijke kans voor iedereen om mee te doen in de maatschappij. En het is mijn taak om dat binnen de bank nu ook vorm te gaan geven.

Washington -'kenniston'

Aan tafel met nieuwe accessibility vrienden
 v.l.n.r. Chava (Inclusite Inc), Francis (former CAO IBM),
Debra (CEO Ruh Global), ik, Fernando (Inclusite Inc)

Als nieuwbakken project manager accessibility is het erg leuk om met gerenommeerde Chief Accessibility Officers of wel CAO's van onder andere Microsoft, IMB, McDonalds en andere bedrijven te kunnen spreken. Zij hebben al vele jaren ervaring en, dat is misschien wel het meest bijzondere aan deze tak van sport, zijn meer dan willing om kennis te sharen. Deze kennis kunnen we in Nederland goed gebruiken, kennis over het inrichten van organisaties, producten, diensten en vooral de digitale omgeving voor klanten. 

Mijn belangrijkste les van de M-Enabling Summit was dan ook, durf te leren en ontwikkelen! Want alleen door van de frontrunners te leren, kunnen Nederlandse bedrijven binnen enkele jaren tot echt toegankelijk voor iedereen, in hun bedrijfsvoering, komen. We moeten hierbij niet zeuren over hoge investeringskosten, want die kosten worden ruimschoots terugverdient door branding, positieve reputatie, nieuwe klanten en vooral ook door een hogere mate van tevredenheid bij klanten. 

Investeren loont!

Zolang we toegankelijkheid als kostenpost blijven zien, zal er in Nederland niets veranderen. Pas als we de echte waarde gaan zien, zoals Microsoft, Google, IBM, Atos, McDonalds en vele andere bedrijven dat wel zien, kan er echt iets veranderen in Nederland. Wat we daarvoor nodig hebben is vooral veel lef, het lef om verder te kijken, een stapje verder te zetten dan de ander. En bovenal het lef om te investeren in alle klanten, zodat iedereen bij elk bedrijf producten en diensten

gemakkelijk kan vinden, gebruiken, en last but not least, begrijpen!