Duurzame arbeid, een onderwerp wat mij persoonlijk erg na staat. En ja, daarbij denk ik zowel aan zware beroepen in relatie tot het behalen van een pensioen als mensen met een handicap die onder het minimumloon zouden moeten gaan werken. Hoe deze twee verbonden zijn, nader dan je in eerste instantie zou denken.
Afgelopen zondag besteedde
De Monitor aandacht aan zware beroepen en de hoge uitstroom naar arbeidsongeschiktheidsvoorzieningen, omdat mensen simpelweg niet tot hun 67e als stratenmaker kunnen werken. Dat is iets waar iedereen het wel over eens moet zijn. In die zelfde week kwam er ook naar voren dat dit kabinet
werken onder minimumloon mogelijk maakt voor arbeidsgehandicapten met beperkte verdiencapaciteiten.
Opleiding en omscholing
Deze groepen hebben een belangrijke overeenkomst, het opleidingsniveau (al dan niet vakgericht, of soms geen vooropleiding), de beperkte mogelijkheid tot omscholing (bijv. beperkte mogelijkheden om te studeren) en daardoor de beperkte mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Daarnaast zit er nog een overeenkomst, voor beide groepen geldt dat werken een stevige fysieke impact heeft en daarmee de levensverwachting beïnvloed. Toch bieden beide groepen ook kansen, mogelijkheden en vooral kansen voor duurzame inzetbaarheid, tegen eerlijk loon en vooral ook binnen de kaders van duurzame inzetbaarheid.
Duurzame inzetbaarheid gaat om opleiden, omscholen en behouden voor de arbeidsmarkt. Vakmensen leren vaak een vak door al jong te gaan werken en dit te combineren met een opleiding. Zo kan het zijn dat een stratenmaker al op zijn 16e begint met werken, naast een opleiding. Iemand met een handicap en weinig scholingsmogelijkheden zou ook al op jonge leeftijd via een beschutte werkplek of REA College, in kunnen stromen op de arbeidsmarkt. Maar wat gebeurt er met deze mensen als ze hun werk niet meer kunnen doen?
Studeren moet je kunnen
We moeten ons realiseren dat studeren niet voor iedereen is weggelegd, de een is gewoon goed met zijn handen en minder van de boeken, de ander meer van de boeken met twee linkerhanden. Niks mis mee, we hebben iedereen nodig, immers de IT'er kan niet bij een klant komen als de stratenmaker de weg niet heeft gelegd. En de bouwvakker kan geen huis bouwen zonder dat er gemeentelijke planning is uitgewerkt om de voorzieningen voor woningen aan te bieden. Kortom, we zijn allemaal afhankelijk van elkaar.
Leren van duurzame arbeidsoplossingen
Terug naar de duurzame inzetbaarheid, we hebben elkaar nodig en we willen allemaal van ons pensioen kunnen genieten. Ongeacht ons opleidingsniveau, gewoon omdat we ons steentje hebben bijgedragen aan de bv. Nederland. Juist hierom is het noodzakelijk om te onderzoeken hoe we duurzame inzetbaarheid kunnen waarborgen, mensen op een gezonde manier naar hun (vervroegde) pensioen kunnen brengen en bovendien een eerlijk salaris kunnen bieden.
Het is belangrijk om beide lessen te combineren, hoe we mensen met een handicap een duurzame arbeidsplek kunnen bieden en daardoor ook hoe we mensen die dreigen uit te vallen, kunnen behouden. Want daar ligt misschien wel de belangrijkste overeenkomst, de ene groep begint al met een extra uitdaging, de ander loopt die uitdaging later tegen het lijf. Opgedane kennis kan bijdragen om mensen die later dreigen uit te vallen, toch te behouden. Daarvoor is een ding noodzakelijk, een match tussen de juiste mensen op de juiste plek, zonder te vergeten dat ieder mens zijn beperkingen heeft en waarde voor de maatschappij.
