zondag 17 september 2017

Een glimlach is onmeetbaar rendement!

Als voorvechter voor gelijke rechten van mensen met een handicap, had ik afgelopen weekend een stevig 'even slikken' momentje. Ik las namelijk onderstaande ingezonden brief van een NRC lezer...
De schrijver geeft in zijn reactie aan dat kinderen met down de maatschappij veel geld kosten. En dat hij vindt dat ouders met de huidige medische mogelijkheden een boete zouden moeten krijgen als zij een kindje met down geboren laten worden.

Mijn eerste gedachte was 'blijf met je fikken van de downies af!' en daarna dacht ik, wat zou het leven van andere mensen met een handicap voor deze man waard zijn......?

De schrijver geeft aan dat hij vindt dat ouders met alle huidige medische mogelijkheden eigenlijk een boete verdienen als zij een meervoudig gehandicapt kindje 'accepteren' omdat de kosten voor zo'n kind te hoog zijn. Want zo'n kind zal nooit enige economische waarde hebben. Mijn derde gedachte was dan ook, in hoeverre draag je daar zelf aan bij?

Een dieper probleem

Met deze gedachte schoot het diepere probleem eigenlijk weer plots boven water. Want ik werk wel aan toegankelijkheid, heb jaren gestreden voor gelijke kansen op werk voor mensen met een handicap, en bemerk dat meer en meer bedrijven hier stappen in zetten. Toch is het veel te weinig, want als mensen blijkbaar vinden dat mensen met een handicap teveel geld kosten, waarom bieden we hen dan niet de kans om economisch rendement op te leveren?

Uiteraard is hierbij een belangrijke kanttekening nodig, een deel van de kinderen en volwassenen met een meervoudige of zware handicap zullen vrijwel zeker nooit een meetbaar economisch rendement opleveren. Dit moeten we accepteren, in plaats van zeuren over de kosten, omdat dit slechts een klein deel van de gehele groep mensen met een handicap is.

Terug naar iedereen met een handicap die wel iets kan, denk aan de mensen met down waar de briefschrijver het over heeft. Zou deze man zich realiseren dat werk in de openbare ruimte, de lokale kinderboerderij en andere maatschappelijke instellingen, gedeeltelijk door deze mensen wordt gedaan. Zou hij zich realiseren dat zijn kinderen bij de lokale kinderboerderij bij een schoon varkenshok kunnen kijken omdat dit via de dagbesteding wordt onderhouden?

Economisch rendement is niet altijd meetbaar

Vrolijke overwinnaarsblik van een jongetje met down-syndroom
We moeten ons realiseren dat niet al het economisch rendement direct meetbaar is. Toch weten we allemaal dat een prettige werksfeer de productiviteit verhoogt. Dus als deze mensen daaraan bij zouden kunnen dragen, door koffie rond te brengen, het groen te onderhouden, of simpelweg door kopieerwerk of andere ondersteunende taken uit te kunnen voeren? Om zo bij te kunnen dragen aan een prettige werkomgeving, waar iedereen met een lach op zijn gezicht rond kan lopen? Hebben we dan niet een onbetaalbaar economisch rendement van deze mensen blootgelegd? Natuurlijk, het kost geld om deze mensen te laten werken, maar als dat een verhoogde netto winst oplevert, waarom zouden we het dan niet doen?

Om iedereen echt een eerlijke kans te geven is het nodig om de mensen die de spreekwoordelijke 'klap van de molen' hebben gekregen, ruimte te bieden iets bij te dragen aan de maatschappij. Om hen de kans te geven hun economisch rendement te laten creĆ«ren, door een onbetaalbare glimlach op onze gezichten te laten brengen en daarmee onze werkvreugde te verhogen. Dan zeg ik, kom maar op met je kostenverhaal, maar biedt dan eerst eens je tuin aan aan de lokale dagbesteding en kijk hoeveel sociale, maatschappelijke en economische waarde je dat oplevert! Pas dan, ja dan heb je het recht om je uit te spreken over de kosten van downies en andere gehandicapten! 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten