Vroeger was het simpeler

Vroeger was het leven simpel, je was gehandicapt of je was gehandicapt en je had een Wajong uitkering. De eerste groep had niks, geen rechten, geen plichten en vooral geen uitkering voor arbeidsongeschiktheid. De tweede groep had een uitkering, moest proberen om te werken als dat mogelijk was, en was een leven lang verzekerd van een minimaal inkomen. Tegenwoordig is het anders, het is complex en ingewikkeld, het is de inclusieve arbeidsmarkt van ingewikkelde regelingen en grote onzekerheid.

Afgelopen vrijdag vertelde Jette Klijnsma het nogmaals, 'Dus het is, en, en.' zoals ze haar beleid keer op keer blijft verdedigen. Het gekke blijft dat haar beleid geen en, en, verhaal is. De beloofde inclusieve arbeidsmarkt is er een met vele klassen, waar je weer uitgezet wordt als je samen met je werkgever tot mooie prestaties komt. Waar je afhankelijk bent van de inzet van je gemeente, en waar je met een beetje pech definitief afgeschreven wordt, terwijl je wil werken omdat je daar simpelweg plezier aan beleeft.

Dan zijn er nog de mensen die geen rechten hebben, ongeacht of je nu echt een handicap hebt of niet. Want het gaat om de lijstjes, het gaat om de mate van handicap, en daarmee je kansen op de zogenaamde inclusieve arbeidsmarkt.

Hoe werkt de inclusieve arbeidsmarkt van Klijnsma:

1. Je hebt een handicap, valt niet in de doelgroep omdat je te gehandicapt bent en mag nooit meer werken, ongeacht of je dat wilt of niet.
2. Je hebt een handicap, valt in de doelgroep van de 125.000 banen en krijgt een korting op je uitkering voor je kiezen op het moment dat je niet binnen de gestelde termijn een baan vindt.
3. Je hebt een handicap, valt in de doelgroep van de 125.000 banen, werkt samen met je baas aan een optimale werkmodus en groeit boven 100% WML, waarna je uit de doelgroep valt.
4. Je hebt een handicap, valt niet in de doelgroep van de 125.000 banen en hebt geen recht op een uitkering en je moet gewoon solliciteren. 
5. Je valt onder geen van bovenstaande groepen, hebt een (gedeeltelijke)WIA omdat je een handicap/chronische ziekte hebt en moet gewoon solliciteren voor het percentage dat je volgens het UWV kan werken.

Nu zijn er nog meer variaties mogelijk, maar om het overzichtelijk te houden stop ik even bij de 5 meest voorkomende.

Het gaat niet om inclusie

Bovenstaande voorbeelden laten zien dat de inclusieve arbeidsmarkt van Klijnsma weinig te maken heeft met het zoeken naar een inclusieve oplossing. Want de regeling die simpeler moest worden werd complexer, de kansen die eerlijk moesten worden sluiten mensen uit. De stimulans om te gaan werken en het beste uit jezelf te halen, worden voor zowel werknemer met een handicap uit de doelgroep, als werkgever bestraft. Immers, ontwikkeld een 'doelgroeper' zich, dan heeft dat een negatief effect op de status van deze medewerker.

Ik roep al jaren op tot simpelere regelingen, eerlijke regelingen voor iedereen met een handicap. Simpelweg omdat ik als ervaringsdeskundige weet dat werk vinden ontzettend moeilijk is, en dat je de tegenwerking van de overheid daarbij echt niet nodig hebt. Beloon werkgevers voor het in dienst nemen, houden en ontwikkelen van mensen met een handicap. Laat ze bloeien binnen hun eigen mogelijkheden. Laten we gezamenlijk de extra arbeidskosten dragen. Omdat deze simpelweg lager zijn dan deze te spenderen aan verlaagde uitkeringen. En mensen die tussen wal en schip vallen, met alle financiële gevolgen van dien. Dat is beleid waar iedereen beter van wordt, en solidariteit welke niet ten koste gaat van maatschappelijk draagvlak!