zaterdag 30 januari 2016

Naar #jekomterwelin

Toegankelijkheid, het was vorige week een stevig thema en eigenlijk had men het vooral over rolstoelen, maar toegankelijkheid is ook volgens het VN Verdrag veel meer. Het gaat om diensten, het toelaten van geleidehonden, het bieden van voorzieningen die stevig uiteen kunnen lopen. Als werkgever met de ambitie om mensen met een beperking aan te nemen liggen hier interessante kansen. Want het zijn juist deze mensen die u kunnen helpen om te werken naar een toegankelijk bedrijf, toegankelijke diensten en producten.


De weg naar een inclusieve samenleving is ingeslagen met de ratificering van het VN Verdrag, dat betekent dat mensen met een beperking net als ieder ander per 1-1-2017 minnelijke toegang moeten hebben tot een bedrijf. Dit betekent niet dat een werkgever in een monumentaal pand met hoge en/of smalle trappen gelijk een lift moet installeren, wel dat het iets is om over na te denken bij een eventuele verbouwing of verhuizing naar een ander pand. In geval van het monumentale pand zou dat ook kunnen betekenen dat het niet mogelijk is, maar in het geval van een nieuwbouw of verbouw van een pand kan het in veel andere gevallen juist een relatief simpele oplossing zijn waar ook leveranciers en andere klanten een voordeel uit kunnen halen. En lukt het niet voor 1-1-2017, dan zijn er veelal ook mogelijkheden om tijdelijke oplossingen te realiseren.

Niet zo normaal

In veel winkels en bedrijven is toegankelijkheid niet vanzelfsprekend, dat geldt voor zowel klanten als medewerkers. Daarbij zijn het juist de baanbrekers onder de arbeidsgehandicapten die samen met hun werkgever naar de toegankelijkheid van services, diensten, producten en vooral ook een gebouw kunnen kijken. Dit zijn de mensen met expertise, de mensen die door een dienstverband binnen uw organisatie de knelpunten bloot kunnen leggen. De mensen die niet bang zijn om de stap naar de arbeidsmarkt te zetten presenteren zich op diverse plekken, maak gebruik van de kennis die zij meenemen en zie de kansen die zij daarmee voor u als ondernemer bieden. 

Met het voorgaande in mind, zou het toch voor elke ondernemer meer dan logisch zijn om direct opzoek te gaan naar de talenten met een beperking die uw organisatie naar een nieuwe inclusieve product-/dienstengehalte te kunnen brengen? Kortom, wat let u nog als werkgever om bij te dragen aan de 10.000 banen die dit jaar moeten worden gerealiseerd in het kader van de Participatiewet, want ik weet zeker dat een goede match naar meer smaakt. Benieuwd waar u deze matches kan maken, neem dan hier eens een kijkje en zie wat de mogelijkheden voor u zijn! 





maandag 25 januari 2016

ZZP Walhalla

Afgelopen weekend stond er in de Volkskrant een artikel over ZZP’ers, vooral dat het ZZP schap niet zo mooi is als velen voor doen komen. Dat het leven als ZZP’er voor veel mensen helemaal geen keuze is en dat het bovendien de sociale vangnetten in Nederland ondermijnt. Nu ik zelf uitsluitend nog ZZP’er voor sprekersklussen ben en daarmee niet meer afhankelijk van mijn gehele inkomen als ZZP’er, moet ik heel eerlijk zeggen dat ik dolblij ben dat ik inmiddels ook een baan in loondienst heb.

Het leven als ZZP’er is mooi, je kan je eigen tijden indelen, je kan telkens opnieuw aan een nieuwe uitdaging beginnen, je leert veel en zo zijn er nog veel meer mooie voordelen. Maar zoals ook in het artikel in de Volkskrant stond, het is maar voor een beperkt aantal mensen een echte uitkomst om als ZZP’er te werken. Voor mij was het naast de voordelen ook een stevige aanslag op mijn energiemanagement, en in de afhandeling van een wanbetaler merk ik ook nu nog hoeveel tijd er in dingen gaan zitten die je liever niet doet. Waar je in loondienst eigenlijk geen omkijken naar hebt.

Geen walhalla

In mijn netwerk zitten veel ZZP’ers die net als ik een beperking hebben, veelal zijn ze uit nood gaan ondernemen omdat ze simpelweg niet aan de slag kwamen. En ja, zij lopen tegen het zelfde obstakel aan als ik tegenaan liep. Mensen die dolgraag willen werken, die talent hebben maar niet aan de bak komen bij een werkgever en die bij een verzekeraar al helemaal niet hoeven aan te kloppen voor een arbeidsongeschiktheidsverzekering omdat ze al een beperking hebben.

Ondernemerschap heeft natuurlijk zijn voordelen, iedere realist weet dat bepaalde beroepsgroepen alleen door ZZP’er worden bevolkt, maar het is ook zo dat flexibel te ver door kan schieten. Als werkgevers mensen niet aan willen nemen uit angst voor hoge kosten i.v.m. ziektewet, arbeidsongeschiktheid risico’s, etc. dan is er iets mis op de arbeidsmarkt. Als werkgevers bang zijn om mensen contracten aan te bieden omdat ze ze nooit meer kwijt kunnen als het minder gaat, dan is er iets mis met de arbeidsmarkt.

Werkgevers alleen?

Ik ben het zeker ook eens met Aafke Romijn in VrijNederland, want het zijn niet alleen de werkgevers, het is vooral ook de overheid die een stevige vinger in de ZZP pap heeft. Want de overheid heeft een wereld geschapen waarin ZZP’ers amper betalen voor sociale verzekeringen, voor voorzieningen en meer. De overheid biedt belastingkortingen om mensen te overtuigen om ZZP’er te worden en als je dan toch niet meer aan de bak komt is ieder inkomen toch beter dan geen inkomen of de Bijstand is de redenatie van velen.


Werkgevers/opdrachtgevers hebben een grote machtspositie, of het nu gaat om de overdaad aan werkzoekenden waaruit werkgevers kunnen putten of dat het gaat om het leger ZZP’ers wat tegen lage tarieven in de rij staat. Ja, er is keuze genoeg dat is een feit. En daarom zou het inderdaad goed zijn als ZZP’er meer met elkaar gaan samenwerken, als vakbonden met hun tijd meegaan en daarmee ook jongeren aan zich weten te binden. Want of je nu ‘verplicht aan je vakgebied’ als ‘ondernemersdier’ of toch als ‘het is mijn enige kans op een inkomen’ als ZZP’er aan de slag gaat, samen sta je sterker en natuurlijk onderscheid je dat niet van een vast werknemer! 






zondag 17 januari 2016

Toegankelijkheid = empoweren!

Diverse keren komen ze voorbij, de zogenoemde experts, die claimen alles te weten over het niet noodzakelijke toegankelijkheidsvraagstuk. Experts die op basis van hun eigen sociale positie claimen dat mensen met een beperking zichzelf eerst maar eens moeten empoweren en dat de overheid daarbij mag helpen. Experts die een beperking als ‘jouw probleem’ neerzetten, maar tegelijkertijd niet weten wat het inhoudt om met een beperking te leven.

Alleen al ondertiteling kan uw reclame
toegankelijk maken voor zoveel
potentiële klanten.
Frank Bosman is zo’n ‘zogenaamde expert’ en claimt dat een handicap je eigen probleem is, de overheid hoeft je alleen te empoweren. Op zich ben ik het daar wel mee eens, maar zijn stelling dat dat de reden is om het amendement m.b.t. toegankelijkheid van Otwin van Dijk af te stemmen is het domste expert-advies ooit. Want hoe wil je mensen empoweren als je hen tegelijkertijd aan de zijlijn van de maatschappij laat staan?

Eigen gewin

Dan is er nog het issue met VNO*NCW, de woordvoerster verklaarde aan de Telegraaf dat van Dijk het amendement vooral uit persoonlijke motieven had ingediend. En dat ze vanuit zijn fysieke situatie wel begreep waarom hij dat zou willen. Ze had net zo goed kunnen zeggen dat ze van Dijk ‘zielig’ vond omdat hij in een rolstoel zat. Waar ik dan mijn vermoeden uitspreek dat ik denk dat ze dat ook daadwerkelijk vindt, net als ik zo vaak hoor dat ik ‘zielig’ zou zijn omdat ik slecht zie.

Ik ben geen PvdA’er en heb het ook wel eens met Otwin van Dijk aan de stok, immers we blijven actief in twee verschillende politieke partijen van twee verschillende stromingen. Echter in dit dossier is hij toch een van de weinige Kamerleden die echt weet waar het over gaat, ik weet dat er nog enkele Kamerleden zijn die hier ook veel meer inzicht in hebben maar dat laat ik aan ieder van die Kamerleden om dat wel of niet publiekelijk bekend te maken. Immers, een publieke functie betekent niet dat iedereen achter je voordeur hoeft te kijken.

Gehandicapten in actie

Inmiddels moet het ook voor elke ondernemer, die actief is op Twitter, duidelijk zijn dat toegankelijkheid niet iets is wat je zondermeer kan negeren. De actie #jekomternietin laat zien hoeveel obstakels mensen met een beperking tegenkomen om bij winkels, het OV, de overheid, bedrijven binnen te komen. Dat toegankelijkheid soms ook niet mogelijk is, ook dat snappen gehandicapten zeker wel, want zij weten dat hun beperking hun probleem is. Maar dat wil niet zeggen dat de maatschappij daarom zondermeer de andere kant op moet kijken.

Laat klanten niet voor de deur staan als je durft te investeren!
De Participatiewet vraagt van ondernemers om mensen met een beperking een baan te bieden, passendonderwijs om kinderen met een beperking naar een reguliere school te laten gaan, deze dingen zijn wettelijk vastgelegd omdat bedrijven en scholen niet zelfstandig mensen met een beperking opnamen in hun gelederen. Ook met klandizie speelt hier precies het zelfde, want pas als toegankelijkheid wettelijk wordt vastgelegd komt een ondernemer in actie (dat bewijst de Participatiewet), het kost inderdaad geld om de aanpassingen te doen, echte levert het ook nieuwe klanten op en daarmee verdient een investering zich weer terug. Net als elke andere investering in klanten, want is dat niet wat we allemaal doen?






maandag 11 januari 2016

Gewone collega

Dat is misschien wel het leukste compliment wat je kan krijgen, 'dat je een gewone collega' bent, als je ergens binnenkomt ‘dankzij' je beperking. En inderdaad, het is een fijn compliment als blijkt dat je collega’s je als gewone collega zien en je ook als zodanig behandelen. Dat is ook waar het om draait als het om het VN Verdrag gaat, gewoon meedoen omdat je ertoe doet, omdat je mee kan doen en men oog heeft voor de verschillen die er zijn tussen mensen.

Van de week vroeg iemand mij of het wel fair was om voor 2 rolstoelers in een dorp toegankelijkheid te vragen, ja het is net zo fair als voor ieder ander om zelfstandig boodschappen te kunnen doen. Toch ziet menig Nederlands ondernemer deze klanten nog niet als klanten, omdat ze simpelweg nog niet zoveel ervaring hebben met klanten in bijvoorbeeld een rolstoel.


Dichterbij dan je denkt

Toch is de logica om toegankelijkheid prioriteit te geven dichterbij dan je zou verwachten, want waar het logisch is om een moeder met een kinderwagen in en uit een bus te helpen, is de stap toch klein om dit ook voor iemand in een rolstoel te realiseren? Die kinderwagens ‘horen bij het straatbeeld’ en iemand in een rolstoel wordt al snel nagestaard. Toch blijkt uit de praktijk op de werkvloer dat iemand met een beperking al snel als een ‘gewone’ collega wordt gezien op het moment dat deze collega (met enige aanpassingen) gewoon zijn of haar werk kan doen.

Uit de praktijk blijkt dat beperkingen niet bepalen of iemand wel of niet kan participeren, het gaat om de perceptie die mensen over mensen hebben die net even ‘anders’ zijn en de manier waarop men hiermee omgaat. En daar zit hem nu juist de crux in de hele visie op inclusieve organisaties, toegankelijkheid en alles wat met inclusieve organisaties te maken heeft. Zolang een beperking buiten het zicht valt is het een obstakel, zodra iemand met een beperking een volwaardige rol binnen de organisatie krijgt komt er ook een maatschappelijke verandering op gang.


VN Verdrag als hefboom

De ratificering van het VN Verdrag staat voor a.s. donderdag 14 januari op de rol, dit verdrag is niet de boeman voor ondernemers omdat er aanpassingen kunnen worden gevraagd. Dit verdrag biedt kansen voor ondernemers die oog hebben voor klanten, kan de maatschappelijke omslag betekenen naar een maatschappij waar het net zo gewoon is om een moeder met een kinderwagen te helpen als te wachten tot een rolstoeler uit de bus kan stappen.


Het is de omslag naar ‘gewone’ collega’s met een beperking, het is de omslag naar inclusie en daarmee een samenleving waar een beperking geen reden meer is om iemand na te staren. Maar waar het gewoon is om toegankelijk te zijn waar mogelijk, waar rekening wordt gehouden met verschillen en uiteraard ook wederzijds respect is als toegankelijkheid praktisch onmogelijk is. Eigenlijk is het gewoon een wereld waar de klant koning is en daarmee voor een ondernemer een kans en geen bedreiging. Daar is elke ondernemer toch groot mee geworden?







donderdag 7 januari 2016

Wat is social impact?

Dat is een vraag die elke organisatie zichzelf zou moeten stellen, want social impact gaat om alle aspecten van de organisatie waarbij stakeholders direct of indirect door worden geraakt. Of het nu gaat om de nieuwbouw van een bedrijfspand en omwonenden die hier bezwaren tegen hebben, of de toegankelijkheid van dat zelfde nieuwe bedrijfspand voor alle klanten. Het zijn vragen die maken of een bedrijf zich bewust is van de omgeving waar zij in opereert.

Waarom aandacht voor social impact?

Aandacht voor social impact is onderdeel van klantenbinding, maatschappelijk draagvlak, het biedt een vorm van reclame voor diensteverlening of producten door de manier waarop je onderneemt. En daarmee is het de basis voor een langdurige relatie met klanten, leveranciers en omwonenden die in meer of mindere mate baat hebben van een onderneming.

Social impact gaat ook verder, het gaat ook over de medewerkers binnen de organisatie, is er ruimte voor diversiteit? Hoe wordt er omgegaan met zaken als toegankelijkheid, afkomst, religie en vooral hoe creëer je ruimte voor elke medewerker om zich veilig te voelen en daarmee bij te dragen aan optimale prestaties.

De kansen

Aandacht voor social impact biedt dus ook kansen, door bijvoorbeeld aandacht te creëren voor toegankelijkheid van een restaurant kan je nieuwe klanten aantrekken die voorheen voorbij liepen omdat de toegang hen werd belemmerd door een trapje. Door als supermarkt met uitbreidingsplannen tijd te maken om met omwonenden in gesprek te gaan, is het mogelijk om hen niet alleen als klanten te houden maar ook dat zij een positieve reclamezuil voor de vernieuwde supermarkt te dienen.

Bij social impact gaat het dus eigenlijk om teveel aspecten om op te noemen. Uiteraard is het makkelijk om er een te vergeten. Maar het leuke van social impact is dit, je kan er altijd op inspringen als je iets vergeten blijkt te zijn. Natuurlijk zijn er ook zaken die je niet mag vergeten zoals; veiligheid, goede arbeidsomstandigheden, mensenrechten, etc. Deze zaken vragen de aandacht bij elke ontwikkeling, nieuw project of verandering binnen de organisatie die invloed heeft op medewerkers, (leef)omgeving, etc.

Aandacht voor mensen


De kern van social impact is aandacht voor mensen, zowel binnen als buiten de organisatie. Mensen die klanten kunnen worden of dat reeds zijn. Mensen die een organisatie maken tot wat het is, mensen die de kennis of handen van een organisatie zijn en daarmee diensten en/of producten leveren. Deze mensen maken dat een organisatie haar bestaan verdient voor de mensen die baat hebben bij de diensten/producten die het voortbestaan kunnen garanderen.









zondag 3 januari 2016

Goede voornemens

Maandag beginnen ze weer, de nieuwjaarsborrels waar medewerkers, werkgevers, ondernemers en vele anderen elkaar treffen. Het zijn de verplichte nummers waar de een tegenop ziet, de ander naar uitkijkt en uiteraard altijd de zelfde vraag wordt gesteld. ‘Wat zijn jouw goede voornemens?’

Toch blijkt deze vraag net zo vergankelijk als het vakantiegevoel dat je snel kwijtraakt. Voor de borrels echt op gang komen zijn de meeste goede voornemens alweer zo’n beetje weggezakt tussen de poedersuiker op de oliebollen. Want goede voornemens spreken we vaak uit omdat we graag iets willen veranderen, toch blijkt dat in de 2e of 3e week van januari, alles weer zijn normale tred aanneemt. We gaan weer naar ons werk, bedrijf of naar school en vergaten waarmee we zo vrolijk het nieuwe jaar inluidden.

Toch gaat er iets veranderen
Ondanks het snel vervagen van de nieuwe voornemens veranderen er wel veel dingen op de arbeidsmarkt, in het ondernemerschap en vooral ook in de manier waarop we ons geld verdienen. Het is ingezet met de steeds breder omarmde duurzame focus, meer duurzaam produceren, zoeken naar groenere alternatieven voor stroom. Het voorbouwen op de aanzet naar de 100.000 banen en het verder bewerkstelligen van diversiteitsdoelstellingen binnen organisaties.

Dit zijn dingen die door de een als een trend worden gezien, door de ander als opgelegd door de politiek en door anderen, zoals ikzelf, als een nieuwe visie op ondernemerschap. Daarom hoop ik dat 2016 het jaar wordt waarin MVO meer wordt dan een logo, meer wordt dan een tool om klanten te trekken, maar echt embedded wordt binnen organisaties. MVO als kern van het ondernemen, met alle facetten die daarbij horen zodat de hele organisatie ervan doordrongen raakt.

MVO als keerpunt
Het wordt tijd dat ondernemers, overheden en burgers samen de handschoen oppakken en de maatschappij weer vormgeven op een manier waarop ieder talent tot zijn recht komt. Niet omdat het handig is als iedereen werkt en er dan minder uitkeringen hoeven te worden betaald, wel omdat ieder talent voor een bedrijf waardevol is om zich te ontwikkelen naar een nieuw perspectief van ondernemerschap.



Ook als het gaat om vergroening, de follow-up van de afspraken die in Parijs zijn gemaakt spelen hierin een grote rol. Want als we echt iets willen veranderen dan moet het vanuit mensen komen en het zijn die mensen die een organisatie, een maatschappij en de wereld tot een fijne plek maken. Ook al lukt het dan niet overal, laten we gewoon klein beginnen en niet omdat het een goed voornemen is, wel omdat het een prettige manier van ondernemen is!

Ik wens iedereen een succesvol 2016!