vrijdag 17 augustus 2018

Een Eindeloze Bokswedstrijd

Het gebeurt best vaak, men gaat vol in de aanval als je, je uitspreekt over Wajongers. Mensen zijn boos, dat begrijp ik zeker wel, want gekort worden op je uitkering terwijl je je stinkende best doet om een baan te vinden, is gewoon onterecht. Maar wat ik niet begrijp is dit, dat je boos bent op mensen die wel een baan hebben ondanks hun handicap. Want zou je, je daar niet juist aan moeten kunnen optrekken? Of is de frustratie misschien te groot geworden om nog licht aan het einde van de tunnel te kunnen zien?

Ik ben met niets anders bezig dan toegankelijkheid, met het bouwen aan een inclusieve organisatie, met het veranderen van mind-set, en het belang van inclusief ondernemerschap als kernwaarde van het bedrijfsleven. Dit is geen makkelijke taak, zeker ook geen die ik binnen 5 jaar succesvol zal volbrengen. Daar ben ik zo goed als zeker van. Toch houdt me dat niet tegen, het motiveert me juist om door te gaan, door te gaan voor zoveel mensen die daardoor uiteindelijk economische zelfstandigheid zouden kunnen bereiken......

In de spiegel kijken

Natuurlijk, ik heb ook mijn deel aan boze Tweets geplaatst, ik heb mijn frustratie ook wel eens de boventoon laten voren. Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit constructief keek naar de kansen die er wel waren, ik was vooral gefrustreerd omdat deze kansen voor zoveel mensen werden afgenomen toen we eindelijk eens iets recht konden trekken. Diep van binnen ben ik daar nog steeds verre van happy over, want inclusie gaat over iedereen en niet over een selecte groep van 125.000 mensen met een handicap die ernstig genoeg is om voor een garantiebaan in aanmerking te komen. 

Niet omdat ik me gepasseerd voel, wel omdat ik dit beleid als een gemiste kans zie. De kans om iedereen met een handicap de arbeidsmarkt op te geleiden. Iedereen die kan werken, met een beetje begeleiding, geen begeleiding of zelfs heel veel begeleiding. Want het gaat om ieders bijdrage aan de maatschappij, en daarin moet je investeren. Dat kost geld, maar levert uiteindelijk zoveel meer op dan alleen een financiƫle besparing. Het levert sociale welvaart op voor iedereen! Dat men dat niet ziet, ja dat blijft me inderdaad frustreren, maar dat is de activist in mij.

Elkaar niets lijken te gunnen

Ik hoor het met regelmaat van andere werkenden met een handicap, ongeacht status, mensen die in de Wajong-ellende zitten lijken boos op hen. Ze reageren vaak boos, voelen zich (te lezen in reacties) niet begrepen door mensen die werken. Dat is (ik spreek hier zeker niet alleen namens mezelf) absoluut niet waar. Want we begrijpen zeker wel dat je 10.000e sollicitatiebrief versturen geen pretje is. En we begrijpen ook dat het frustrerend is dat je alleen banen aangeboden krijgt die niet passen, van te hoog gegrepen tot aan veel te laag, bij je opleiding, vaardigheden en mogelijkheden. En ja, dat komt door het systeem, maar ook doordat je zelf murw bent geworden door de teleurstellingen.

Een lege boksring in de spotlights
Een lege boksring in de spotlights
Voor jezelf opkomen, dat is het beste advies dat ik kan geven. Gooi niet alles op je Wajong, maar sta op en vecht voor wat jij kan. Ik weet dat het een eindeloos gevecht in een veel te grote boksring lijkt. Maar als je dit niet doet, dan breek je je tegenstander (teleurstelling, frustratie, onbegrip, etc.) niet en kan je nooit door de touwen breken. En ik kan je een geruststelling geven, het vechten houdt nooit op, zelfs niet als je werkt. Want je zal (net als ik) de drang blijven houden om jezelf te blijven bewijzen. 

Zolang de maatschappij mensen met een handicap niet als volwaardig zal beschouwen, zal je moeten blijven vechten voor elke millimeter, vraag het maar aan Jan Troost, een oude rot in het inclusie-vak. Zonder keer op keer weer de handschoen op te pakken, zal er nooit iets veranderen. En daar hebben we allemaal onze rol in, dus vergeet als je blieft niet dat werkenden met een handicap je wel degelijk begrijpen. Misschien begrijpen zij je wel het beste van allemaal.......