Toegankelijkheid = empoweren!

Diverse keren komen ze voorbij, de zogenoemde experts, die claimen alles te weten over het niet noodzakelijke toegankelijkheidsvraagstuk. Experts die op basis van hun eigen sociale positie claimen dat mensen met een beperking zichzelf eerst maar eens moeten empoweren en dat de overheid daarbij mag helpen. Experts die een beperking als ‘jouw probleem’ neerzetten, maar tegelijkertijd niet weten wat het inhoudt om met een beperking te leven.

Alleen al ondertiteling kan uw reclame
toegankelijk maken voor zoveel
potentiële klanten.

Frank Bosman is zo’n ‘zogenaamde expert’ en claimt dat een handicap je eigen probleem is, de overheid hoeft je alleen te empoweren. Op zich ben ik het daar wel mee eens, maar zijn stelling dat dat de reden is om het amendement m.b.t. toegankelijkheid van Otwin van Dijk af te stemmen is het domste expert-advies ooit. Want hoe wil je mensen empoweren als je hen tegelijkertijd aan de zijlijn van de maatschappij laat staan?

Eigen gewin

Dan is er nog het issue met VNO*NCW, de woordvoerster verklaarde aan de Telegraaf dat van Dijk het amendement vooral uit persoonlijke motieven had ingediend. En dat ze vanuit zijn fysieke situatie wel begreep waarom hij dat zou willen. Ze had net zo goed kunnen zeggen dat ze van Dijk ‘zielig’ vond omdat hij in een rolstoel zat. Waar ik dan mijn vermoeden uitspreek dat ik denk dat ze dat ook daadwerkelijk vindt, net als ik zo vaak hoor dat ik ‘zielig’ zou zijn omdat ik slecht zie.

Ik ben geen PvdA’er en heb het ook wel eens met Otwin van Dijk aan de stok, immers we blijven actief in twee verschillende politieke partijen van twee verschillende stromingen. Echter in dit dossier is hij toch een van de weinige Kamerleden die echt weet waar het over gaat, ik weet dat er nog enkele Kamerleden zijn die hier ook veel meer inzicht in hebben maar dat laat ik aan ieder van die Kamerleden om dat wel of niet publiekelijk bekend te maken. Immers, een publieke functie betekent niet dat iedereen achter je voordeur hoeft te kijken.

Gehandicapten in actie

Inmiddels moet het ook voor elke ondernemer, die actief is op Twitter, duidelijk zijn dat toegankelijkheid niet iets is wat je zondermeer kan negeren. De actie #jekomternietin laat zien hoeveel obstakels mensen met een beperking tegenkomen om bij winkels, het OV, de overheid, bedrijven binnen te komen. Dat toegankelijkheid soms ook niet mogelijk is, ook dat snappen gehandicapten zeker wel, want zij weten dat hun beperking hun probleem is. Maar dat wil niet zeggen dat de maatschappij daarom zondermeer de andere kant op moet kijken.

Laat klanten niet voor de deur staan als je durft te investeren!

De Participatiewet vraagt van ondernemers om mensen met een beperking een baan te bieden, passendonderwijs om kinderen met een beperking naar een reguliere school te laten gaan, deze dingen zijn wettelijk vastgelegd omdat bedrijven en scholen niet zelfstandig mensen met een beperking opnamen in hun gelederen. Ook met klandizie speelt hier precies het zelfde, want pas als toegankelijkheid wettelijk wordt vastgelegd komt een ondernemer in actie (dat bewijst de Participatiewet), het kost inderdaad geld om de aanpassingen te doen, echte levert het ook nieuwe klanten op en daarmee verdient een investering zich weer terug. Net als elke andere investering in klanten, want is dat niet wat we allemaal doen?