Ik
was dus eigenlijk van plan om iets te schrijven over de vastlopende cao
onderhandelingen. Want het is onrustig op diverse werkvloeren, van stakers in
de metaalsector tot politieagenten aan toe die zich grondig in de steek gelaten
voelen. Ja, er gebeurt veel, maar ook op een ander vlak gebeurt er veel en dat
staat dan weer in relatie tot die zelfde cao afspraken.
Zoals bij veel van mijn vaste lezers
bekend is, ik schrijf met regelmaat over de Participatiewet en de bijbehorende
100.000 banen die een Quotumwet tegen zouden moeten houden. Echter is mijn
missie, en ook de intrinsieke missie van de Participatiewet, om werkgevers te
sturen naar de inclusieve arbeidsmarkt. Een arbeidsmarkt waar iedereen met een
beperking een gelijke kans krijgt ten opzichte van een ‘gezonde’ sollicitant.
Echter dit vraagt nogal wat van een werkgever, immers er moeten risico’s worden
genomen en het meest gevreesde risico (wat mij ter ore komt) is langdurige
ziekte van deze medewerkers. Ondernemen kent zijn risico’s
Natuurlijk kent iedere ondernemer zijn
risico’s, maar inderdaad ik snap het enigszins wel, daarbij is het natuurlijk
logisch om onnodige risico’s te vermijden. En daar hoort uiteraard ook het
vermijden van hoge kosten bij ziekte bij, en uiteraard wordt dat eerder
verwacht bij iemand met een beperking dan bij iemand die verder gezond is. En met een arbeidsmarkt waar de keuze reuze is......
Toch durven steeds meer werkgevers het
risico te nemen, waarbij wel de voorwaarde geldt dat het dus mensen uit de
doelgroep Wajong en/of Participatiewet geldt. Dit zijn dus de mensen die in
aanmerking komen voor de 100.000 banen. De mensen die veelal in aanmerking
komen voor de NoRisk Polissen en dus een betrekkelijk klein risico vormen. Het
is dan ook mooi om te zien dat het aantal
vacatures voor deze doelgroep ergens tussen de 200 en 300 schommelt in de
periode van maart tot mei 2015. Dit is een positieve ontwikkeling die laat zien
dat werkgevers, met enige afdekking, toch de risico’s durven te gaan nemen.
Niet teveel risico
Het is ook opvallend om te constateren
dat bij (vrijwel) al deze vacatures de voorwaarde Wajong en/of Participatiewet
staat, dus de mensen die in aanmerking komen voor loonkostensubsidies en de NoRisk
Polissen bij UWV
en gemeenten.
Dit zijn dus niet de inclusieve banen waar het de overheid om te doen was. Want
er wordt een stevige scheiding gemaakt bij de voorselectie, iets wat de
overheid zelf overigens in de hand heeft gewerkt door deze scheiding te
stimuleren.
Echter is er ook iets opvallends aan dit feit te koppelen, want de overheid wil geld besparen op uitkeringen, neemt uiteraard niet teveel risico als het aan de liberale gedachte ligt en dus…
Waarom zou men de NoRisk Polissen dan
benutten als er zoveel gebruik van zou worden gemaakt omdat
gehandicapte/chronisch zieke mensen heel snel ziek worden? En daar kwam de
spreekwoordelijke aap uit de mouw, want deze mensen worden in de praktijk dus
helemaal niet zo vaak ziek. Mensen met een beperking blijken in de praktijk
over een enorm hoog arbeidsethos te beschikken, zich daardoor minder snel ziek
te melden en slechts in beperkte mate vaker langdurig ziekt te zijn dan hun
gezonde collega’s. Bovendien draagt juist hun bijzonder hoge arbeidsethos bij
aan de terugloop van het verzuim op vele afdelingen, want wie wil onder doen
voor die collega die met zijn beperking en een verkoudheid wel gewoon komt
werken? We blijven immers mensen, mensen die niet onder willen doen voor die
ander en waarom zou je daar als werkgever niet optimaal gebruik van maken?
Nog even dit
Als u nu overweegt om uw vacatures open
te stellen voor mensen met een beperking, probeer dan ook verder te kijken dan
die Wajongers en Participatiewet-klanten, want er zijn zoveel meer mensen met
een beperking die barsten van het talent en over een misschien nog wel hoger
arbeidsethos beschikken omdat zij zichzelf moeten redden op de arbeidsmarkt
zonder dat er een labeltje op geplakt zit! Hoe ik dat weet? Nou ik ben niet voor niets de 'ervaringsdeskundige!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten