Onderstaand mijn voorlopig laatste blog, uiteraard blijven mijn blogs wel beschikbaar, en kun je mij en mijn inclusieve avonturen blijven volgen via @BiancaPrins op Twitter. Hartelijk dank voor het lezen, en delen van mijn blogs. Dan rest mij jullie een werkzaam, inclusief en gezellig 2019 toe te wensen!



Om het maar even ronduit te zeggen, in Nederland zijn we op bepaalde vlakken een stelletje azijnpissers, zeker als het gaat over inclusie en de huidige visie op kosten die door de overheid stevig wordt onderhouden middels het huidige beleid. Afgelopen jaar verweet een politicus mij nog dat ik Amerika als een voorbeeld durfde te noemen, omdat daar niet goed voor gehandicapten werd gezorgd. 

Feitelijk had deze politicus een punt, de grap was dat ik me daar juist niet aan stoorde, en daar is een reden voor. In Amerika is er een Americans with Disabilities Act, deze wet verplicht bedrijven, overheden, en semi-overheden om toegankelijk te zijn. Hierdoor kan je in Amerika vrijwel elk restaurant binnen in een rolstoel, of wordt je hulphond niet geweigerd. Net als dat solliciteren een stuk makkelijker is, omdat je niet tevoren hoeft te checken of een kantoor of winkel wel toegankelijk is, deze moet gewoon toegankelijk zijn. Hiermee loopt Amerika pakweg 20 jaar op ons voor, dus eigenlijk zou dit voorbeeld perspectieven moeten bieden, participeren gaat immers een stuk makkelijker.

Disability Smart

In Amerika zijn uitkeringen schaars, je moet je eigen boontjes doppen. En ja, ook daar zijn mensen met een handicap vaker werkeloos dan welke andere minderheid ook. Dus dat klinkt niet echt goed, toch is er een groot verschil, er is een grote groep werkgevers die mensen met een handicap een bron van talent beschouwen. Zelfs hele recruitment trajecten inzetten, om specifieke talenten de kans te geven binnen een voor hen prettige omgeving te kunnen solliciteren. 

Alleen al het feit dat Amerikaanse bedrijven hierin investeren moet toch al genoeg zeggen voor ons al Nederlanders, want deze bedrijven kijken toch alleen naar winst, niet naar al dat 'do good' gedoe? Wat zou er dan mogelijk moeten kunnen zijn met de juiste stimulans en support vanuit de overheid, is het eerste wat bij mij bovendrijft. Zeker omdat deze bedrijven dit niet doen om subsidies of zo, nee het is gewoon Disability Smart Business! 

Waarom Disability Smart Business

Uit onderzoek blijkt dat inclusie binnen bedrijven helemaal geen kostenpost is, maar juist smart business. Het levert gewoon geld op, anders zouden juist deze bedrijven er ook niet aan beginnen natuurlijk, en dat maakt de aandeelhouders blij. Denk hierbij aan specifieke producten voor mensen met een handicap, of beter toegankelijke websites waardoor klanten makkelijker hun weg kunnen vinden en daarom meer besteden. Natuurlijk uitgaande van de aandeelhouders met een langetermijnvisie, de blijvers die geloven in kernwaarden van een bedrijf en nieuwe producten, wat maakt Disability Smart Business dan zo effectief?

Zomaar wat cijfers:

⇗ 28% meer omzet

⇗ 2x hoger inkomen

⇗ 30% hogere economische winst marges

⇗ 2x zo hoge uitkeringen aan aandeelhouders

⇗ 4x zo grote kans op betere bedrijfsresultaten als gelijksoortige bedrijven 

Bovendien is deze groep verantwoordelijk voor circa 3-7% van het BNP. Kortom, tijd om van 2019 een jaar van inclusie te maken, gewoon omdat we dan allemaal kunnen profiteren van unieke talenten, mooie nieuwe producten, en een prettig Nederland waar iedereen zelfstandig kan functioneren. Zou dat niet prachtig zijn.....

In deze blog wordt diverse keren doorverwezen naar Microsoft, deze verwijzing dient als voorbeeld ter illustratie van de mogelijkheden. Andere voorbeelden zijn: Accenture, Bank of America en vele anderen.

Perfectie Past Niet

De koppen komen inmiddels weer regelmatig voorbij, 'Tekorten op de arbeidsmarkt' En toch merken bepaalde groepen daar nog zeer weinig van. Denk aan ouderen (55+) of mensen met een handicap, of verleden van langdurige ziekte en inmiddels weer hersteld. Terwijl er alweer stemmen opgaan om buiten de grenzen te kijken naar personele oplossingen, vraag ik me af of we misschien niet wat dieper moeten kijken.....

Vacature

Het is een feit, de arbeidsmarkt trekt sterk aan, de werkloosheid is met 3.8% op het laatste punt in 17 jaar (Bron CBS). Toch groeit de Bijstand (SCP), toch groeit het aantal werkende armen (SCP), toch blijven er groepen aan de kant staan (UWV). Het zijn vragen waar we toch echt eens wat langer stil mij moeten staan. Ik weet dat onze arbeidseconomen dit doen, ik weet dat HR managers zoeken naar oplossingen binnen de eigen organisaties, ik weet dat belangenbehartigers voor de groepen die aan de zijlijn staan naar oplossingen zoeken. Toch is het vooral een groot vraagteken.....

Bijdragen, toekomstperspectief, vaardigheden

Dit zijn de drie kernwoorden die wat mij betreft een groot deel van de oplossing zouden kunnen bieden. De economie veranderd, de arbeidsmarkt veranderd, ondernemen veranderd en sectoren lijken in een continue status van transitie te blijven hangen. Toch werken bedrijven nog vooral met ouderwetse, saaie vacatureteksten, in hun zoektocht naar de perfecte kandidaat die uiteindelijk toch nooit blijkt te bestaan, er volgt altijd een compromis......

"Wat als we zoeken naar de bijdrage die een medewerker kan bieden aan het toekomstperspectief van de organisatie, welke vaardigheden nodig zijn om de continue staat van transitie succesvol te doorlopen?" 

Door de focus te verleggen naar bijdragen, toekomstperspectief en vaardigheden, kunnen we samen een antwoord vormen op zowel de krappe arbeidsmarkt, als de continue staat van transitie. Hoe dit werkt, daar geef ik graag een inkijkje.....

Passend, opleiden, duurzaam werkgeverschap

Vormen de kern van dit perspectief, laten we eens inzoomen......

Passend, gaat over zowel een passende werknemer bij de werkgever, als de werkgever die passend werk kan bieden aan de werknemer, om de vaardigheden van deze medewerkers optimaal te benutten. In veel gevallen zal dat ook betekenen dat opleiden noodzakelijk is. Dit omdat de continue veranderende IT, ontwikkelingen in de sector, te snel gaan om via standaard opleidingen te kunnen bijbenen. Door te zoeken naar een optimale match komt duurzaam werkgeverschap in beeld, en daar aansluitend toekomstperspectief voor zowel de organisatie als medewerkers zelf.

Met behulp van deze ingrediënten komt een heel ander type medewerker in beeld, niet 'de perfecte, die toch tot een compromis leidt.' Wel de medewerker die optimaal aansluit bij de organisatie, cultuur, en ontwikkelingen waar de organisatie betrokken, gemotiveerde en vooral leergierige medewerkers voor nodig heeft. En deze medewerkers vindt je ook onder ouderen en mensen met een handicap, want mensen die lang aan de kant staan, zijn loyaler dan menig 'compromis van perfectie' kandidaat! 

De Week Van De Toegankelijkheid

Misschien heb je het gezien, misschien is het je volledig ontgaan, maar elke ondernemer zou deze week na moeten denken over toegankelijkheid. Of simpel gezegd, de toegang tot je producten, diensten, digitale- en fysieke omgeving, voor mensen met een handicap of chronische ziekte. Uit onderzoek bleek dat webshops dat duidelijk niet zijn, en dat is vanuit ondernemersperspectief geen slimme zet, toch?

Elke ondernemer is opzoek naar klandizie, we moeten immers allemaal overleven, en zonder tevreden klanten is je levensduur maar beperkt houdbaar. Dus alles draait om de klant, het liefst klanten die tevreden zijn, klanten die andere mensen doorverwijzen, en uiteraard zelf ook terug blijven komen. Misschien heb je er nog niet vaak bij stil gestaan, toch is het internet voor veel mensen met een handicap de deur naar vrijheid van bewegen, mits deze websites toegankelijk zijn. En dan hebben we het niet over een paar mensen, maar over 15 tot 20% van de Nederlandse bevolking, ofwel de grootste minderheid in onze samenleving. Die kan je toch niet zomaar terzijde schuiven.......

Blind Winkelen

Als blinde of slechtziende is het vaak een behoorlijke uitdaging om te winkelen, ben je alleen dan is het al helemaal een gok waar je mee thuiskomt. Toch is het voor iemand met een visuele beperking net zo belangrijk om er goed uit te zien als voor ieder ander. Dan is het fijn om een webwinkel te kunnen bezoeken, eentje waar bij elke foto een beschrijving van het model, de kleur, print, etc. staat. Dan kan je namelijk zelf bedenken of je dat leuk zou vinden, dus eigenlijk gewoon onafhankelijk shoppen, en is dat niet wat we allemaal het liefste doen?

Shoppen moet je ook alleen kunnen doen!

Ik vindt het als slechtziende prettig om online te kunnen winkelen, het scheelt me veel energie en gedoe. Natuurlijk is een winkel instappen ook heel prettig, dan kan je de stoffen voelen, de kleuren in je opnemen, maar aan de andere kant is het ook enorm vermoeiend. Dus als ik echt iets nodig heb, als ik iets specifieks zoek, dan ga ik toch echt naar de webwinkel die de beste beschrijvingen geeft. Maar helaas zit er vrijwel nergens alt tekst achter de plaatjes. Dus moet je het doen met de beschrijvingen van de webwinkels die het wel goed beschrijven. 

Andere Beperkingen en Handicaps

Ook voor andere mensen met een handicap zijn er meerdere obstakels, denk aan pashokjes waar je met je rolstoel niet in kan. Of waar geen mogelijkheden zijn om je staande te houden als je slecht ter been bent. Of wat denk je van winkelen als je doof bent en je maar niet uitgelegd krijgt dat je toch echt een jeans met een hoge taille zoekt. Dat zijn zomaar even een paar voorbeelden die mij te binnen schieten.

Is Digitale Toegankelijkheid Echt Noodzakelijk?

Ontoegankelijke websites vormen een
onneembare barrière!

Nu kan je denken, tja het is maar een webshop, je kan toch hulp vragen? Of, het is toch juist gezellig om samen te winkelen? Ja natuurlijk is het leuk om samen te winkelen, maar als je altijd om hulp moet vragen is het niet meer leuk. Want het gaat echt alleen niet om de webwinkel, het gaat ook om het bestellen van je boodschappen, het invoeren van je meterstanden bij de energiemaatschappij, of het vergelijken van de beste verzekering. 

Bijna al deze sites hebben grote problemen omdat men toegankelijkheid geen prioriteit geeft. Dat terwijl het zo makkelijk is, neem dit lijstje erbij en draag bij aan digitale toegankelijkheid. Om er zo voor te zorgen dat je website gewoon voor iedereen toegankelijk wordt. Want ook digitale toegankelijkheid staat op de agenda voor het implementatie plan voor het VN Verdrag, gewoon omdat het erbij hoort als we Nederland voor iedereen toegankelijk willen maken! 

Een Botje, of een Kniebuiging voor Mensenrechten?

Het moet nog even inzinken, maar het is echt waar, de loondispensatie is definitief van tafel. De staatssecretaris gaf eindelijk toe dat het een slecht plan was. Eigenlijk was het een mensonterend plan, het was in strijdt met mensenrechten, ieder ander zou het gewoon discriminatie noemen...

Het is een mooie avond, een hele mooie avond die van mij nog wel even mag blijven duren. Heerlijk genieten, want 'we' hebben gewonnen. Iedereen met een hart voor mensen, gelijkwaardigheid, gerechtigheid, eerlijke kansen op de arbeidsmarkt, mensenrechten en zoveel meer. We hebben het met z'n allen gedaan, samen gestreden binnen de politiek of vanuit de publieke arena, en alles wat daar tussenin zit.

De politieke realiteit

Alles draait om gunstige uitkomsten van de rekensom

Toch heb ik wel een paar bedenkingen over de redenen die aan het afwijzen van de loondispensatie ten grondslag liggen. Gaat het echt alleen om de mensen, het gebrek aan draagvlak en onvoldoende opleveren van banen? De staatssecretaris, de VVD en CDA fractie waren zo overtuigd van hun gelijk, want loondispensatie was toch de weg naar meer banen voor arbeidsgehandicapten?

Blij met 'iets goeds doen'
Ik ben nog steeds blij dat dit voorstel van tafel is, en hoop oprecht dat het niet weer een zoethoudertje is voor de bühne, om te laten zien dat dit kabinet er voor alle burgers is. Ik zou graag zien dat dit kabinet echt erkend dat dit voorstel in strijd was met mensenrechten, dat Nederland zich internationaal niet zou kunnen vertonen als we mensen met een handicap geen volwaardig loon betalen omdat zij daar net als ieder ander recht op hebben.

Gelukkig kunnen we ons nu weer richten op het echte werk, de inclusieve arbeidsmarkt, en daar steek in mijn tijd met alle liefde in. Want die banen gaan er namelijk alleen komen als we de waarde inzien van een inclusive arbeidsmarkt, en daar is meer dan een zoethoudend botje voor nodig!

Een Eindeloze Bokswedstrijd

Het gebeurt best vaak, men gaat vol in de aanval als je, je uitspreekt over Wajongers. Mensen zijn boos, dat begrijp ik zeker wel, want gekort worden op je uitkering terwijl je je stinkende best doet om een baan te vinden, is gewoon onterecht. Maar wat ik niet begrijp is dit, dat je boos bent op mensen die wel een baan hebben ondanks hun handicap. Want zou je, je daar niet juist aan moeten kunnen optrekken? Of is de frustratie misschien te groot geworden om nog licht aan het einde van de tunnel te kunnen zien?

Ik ben met niets anders bezig dan toegankelijkheid, met het bouwen aan een inclusieve organisatie, met het veranderen van mind-set, en het belang van inclusief ondernemerschap als kernwaarde van het bedrijfsleven. Dit is geen makkelijke taak, zeker ook geen die ik binnen 5 jaar succesvol zal volbrengen. Daar ben ik zo goed als zeker van. Toch houdt me dat niet tegen, het motiveert me juist om door te gaan, door te gaan voor zoveel mensen die daardoor uiteindelijk economische zelfstandigheid zouden kunnen bereiken......

In de spiegel kijken

Natuurlijk, ik heb ook mijn deel aan boze Tweets geplaatst, ik heb mijn frustratie ook wel eens de boventoon laten voren. Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit constructief keek naar de kansen die er wel waren, ik was vooral gefrustreerd omdat deze kansen voor zoveel mensen werden afgenomen toen we eindelijk eens iets recht konden trekken. Diep van binnen ben ik daar nog steeds verre van happy over, want inclusie gaat over iedereen en niet over een selecte groep van 125.000 mensen met een handicap die ernstig genoeg is om voor een garantiebaan in aanmerking te komen. 

Niet omdat ik me gepasseerd voel, wel omdat ik dit beleid als een gemiste kans zie. De kans om iedereen met een handicap de arbeidsmarkt op te geleiden. Iedereen die kan werken, met een beetje begeleiding, geen begeleiding of zelfs heel veel begeleiding. Want het gaat om ieders bijdrage aan de maatschappij, en daarin moet je investeren. Dat kost geld, maar levert uiteindelijk zoveel meer op dan alleen een financiële besparing. Het levert sociale welvaart op voor iedereen! Dat men dat niet ziet, ja dat blijft me inderdaad frustreren, maar dat is de activist in mij.

Elkaar niets lijken te gunnen

Ik hoor het met regelmaat van andere werkenden met een handicap, ongeacht status, mensen die in de Wajong-ellende zitten lijken boos op hen. Ze reageren vaak boos, voelen zich (te lezen in reacties) niet begrepen door mensen die werken. Dat is (ik spreek hier zeker niet alleen namens mezelf) absoluut niet waar. Want we begrijpen zeker wel dat je 10.000e sollicitatiebrief versturen geen pretje is. En we begrijpen ook dat het frustrerend is dat je alleen banen aangeboden krijgt die niet passen, van te hoog gegrepen tot aan veel te laag, bij je opleiding, vaardigheden en mogelijkheden. En ja, dat komt door het systeem, maar ook doordat je zelf murw bent geworden door de teleurstellingen.

Een lege boksring in de spotlights

Voor jezelf opkomen, dat is het beste advies dat ik kan geven. Gooi niet alles op je Wajong, maar sta op en vecht voor wat jij kan. Ik weet dat het een eindeloos gevecht in een veel te grote boksring lijkt. Maar als je dit niet doet, dan breek je je tegenstander (teleurstelling, frustratie, onbegrip, etc.) niet en kan je nooit door de touwen breken. En ik kan je een geruststelling geven, het vechten houdt nooit op, zelfs niet als je werkt. Want je zal (net als ik) de drang blijven houden om jezelf te blijven bewijzen. 

Zolang de maatschappij mensen met een handicap niet als volwaardig zal beschouwen, zal je moeten blijven vechten voor elke millimeter, vraag het maar aan Jan Troost, een oude rot in het inclusie-vak. Zonder keer op keer weer de handschoen op te pakken, zal er nooit iets veranderen. En daar hebben we allemaal onze rol in, dus vergeet als je blieft niet dat werkenden met een handicap je wel degelijk begrijpen. Misschien begrijpen zij je wel het beste van allemaal.......

Inclusie is geen risico maar een succesformule!

Het CDA congres op 2 juni in Den Bosch

Vlak voor het CDA Congres op 2 juni, vroeg iemand mij 'Besef je de risico's die aan het indienen van deze resolutie kleven?' Een terechte vraag, gezien de grote interne controverse tegen 'onze' resolutie die stond voor gelijke rechten, en alles afwees waar het loondispensatie voorstel voor staat. De resolutie behaalde helaas niet het gedroomde succes, maar toch er gebeurde wel iets. Het werd duidelijk dat dit een groot gat sloeg tussen de mensen die dicht bij de doelgroep staan, en de politieke wens om mensen aan het werk te krijgen. 

Intussen is er een ChristenUnie congres geweest waarbij de leden zich wel tegen loondispensatie uitspraken, ondanks de wensen van de fractie. En hebben de belangenverenigingen de minister de wacht aangezegd. Want het voorstel moet om 'mensenrechten wil' van tafel. En daarvoor zou het regeerakkoord opengebroken moeten worden. Waarvan de CDA fractie dus zei dat het niet kon, maar waarom zou dat eigenlijk niet kunnen?

Met een andere blik

Laten we het hele 'probleem' eens met andere ogen gaan bekijken, want het gaat hier vooral over de rol van werkgevers. Deze werkgevers moeten immers mensen met een handicap op gelijkwaardige voet een kans bieden, daar hoort wat mij betreft dus ook geen loonwaarde bij. Simpelweg omdat je niet een groep kan indelen in loonwaarde, terwijl daar bij alle andere groepen geen sprake van is. Dat is namelijk discriminatie op de arbeidsmarkt. En daar moest de inclusieve arbeidsmarkt nu juist een einde aan maken,

"Wat is dan een inclusieve arbeidsmarkt?"

Terechte vraag, waar hebben we het nu over? We hebben het over mensen met een handicap, die net als ieder ander mee moeten kunnen doen op de arbeidsmarkt. Waar we in Nederland vooral de risico's centraal stellen, van beleid tot aan een congres over arbeidsgehandicapten, beschikken we over bijzonder weinig kennis als het gaat om de voordelen. En daar ligt nu net de crux in dit hele probleem. We hebben het over risico's, die nota bene worden opgelegd door de overheid......

Benefits & bonusses!

Laten we het eens over de voordelen hebben, al die kleine dingen die bijdragen aan het welzijn van de gehele organisatie. En dat alleen door mensen met een handicap als volwaardig medewerker in dienst te nemen. Nee, dus niet omdat er financiële voordelen aan hangen, of gewoon goedkope arbeidskrachten. Maar de echte keiharde voordelen:

Onderdeel van je merkbeleving, huh?, nee niks huh. Mensen met een handicap in dienst nemen heeft een positief effect op merkbeleving. Maar liefst 67% van de millennials geeft de voorkeur aan een werkgever die zijn sociale verantwoordelijkheid neemt.

Inclusion Branding; Debra Ruh; 2018

Verhoging motivatie en productiviteit, uit diverse onderzoeken (met name in de US en UK) is gebleken dat het in dienst nemen van mensen met een handicap een positieve bijdrage geeft aan de algehele werkmotivatie. Dit mede omdat er anders moet worden gekeken naar de verdeling van werk en taken. Dit biedt perspectieven als het gaat om een betere verdeling, gebaseerd op de vaardigheden en kwaliteiten van medewerkers. Hierbij valt dus de verminderde productiviteit van mensen met een handicap weg tegen het grote geheel.

Afname ziekteverzuim, dit is zo ongeveer de grootste kostenpost voor elke werkgever. Bovendien misschien wel het grootste punt van irritatie onder werknemers, mensen die zich ziek melden om een verkoudheid of na een griepje nog even een of twee daagjes eraan plakken om te 'herstellen.' Mensen met een handicap melden zich zelden ziek met een verkoudheid, of de eerste griepsymptomen. Zij gaan door, en zoals het spreekwoord zegt; goed voorbeeld doet goed volgen. Dat geldt hier zeker ook, zelfs VNO*NCW heeft dit meerdere malen beaamd. En dat is toch niet de minste 'club.'

Inclusieve markt betreden, misschien nog wel het grootste voordeel van alle bovenstaande. Het inhuren van mensen met een handicap opent deuren naar nieuwe markten. Microsoft had nooit de X-Box adaptive controller kunnen ontwikkelen zonder de input van medewerkers met een handicap. Microsoft had nooit haar producten zo toegankelijk kunnen maken zonder de input van medewerkers met een handicap die tegen belemmeringen aanliepen. Daarom zijn zij nu zo ongeveer de grootste in toegankelijke software, waarbij ze zelfs Apple met vlag en wimpel voorbij streven.

Leren faciliteren

"Nu nog leren hoe we moeten faciliteren en duurzame arbeid kunnen realiseren!"

Dit zal in de komende jaren de grootste uitdaging worden. Nee niet de risico's vermijden, maar de voordelen weten om te zetten in effectief beleid om inclusive hiring mogelijk te maken. Dit begint bij de kennis van HR en managers om mensen met een handicap te faciliteren, vervolgens de gesprekken op de afdelingen over de impact en mogelijke vragen, en ten slotte gewoon mensen met een handicap aan te gaan nemen. Kijk dan dus niet naar de risico's en minimale arbeidskosten, maar kijk naar de mogelijkheden die er liggen als het gaat om inclusieve markten, inclusieve talenten, inclusieve organisaties en wat de uitstraling is voor uw bedrijf. Pas dan kunnen we spreken over een

Inclusieve Arbeidsmarkt! 

Soms een 6je

Iemand tweette van de week dat Nederland volgens de overheid het beste jongetje van de toegankelijkheid klas was. Nu kan je denken, dat is makkelijk in een wereld van 4tjes en 5jes, met soms een mager 6je. Maar ook met onze zesjescultuur komen wij nog niet aan die voldoende, want ik denk dat Nederland al blij mag zijn met een mager 4tje. Waarom?, nou eigenlijk gewoon omdat Nederland alles behalve toegankelijk is.

Toegankelijkheid gaat over bewegingsvrijheid van mensen met een handicap of chronische ziekte, hierbij tellen ook mensen met tijdelijke ongemakken als gebroken ledematen of tijdelijk gebruik van bijvoorbeeld een rolstoel of rollator na een operatie mee. Iedereen die wel eens zo'n situatie heeft meegemaakt, al dan niet tijdelijk), weet dat Nederland verre van toegankelijk is. Winkels, bedrijven, overheidsinstanties en zoveel andere plekken beperken je in je bewegingsvrijheid.

Of het nu gaat om de bus waar de chauffeur niet uit wil stappen om de plank uit te leggen, of de trein die je minstens 2 uur van te voren moet reserveren en vervolgens mag hopen dat men je bij het station niet in de trein laat staan. Als rolstoelgebruiker is het een uitdaging om zonder eigen auto (die vrijwel onbetaalbaar is) vrij te kunnen bewegen.

We zorgen toch goed voor gehandicapten?

Dat zorgen voor, is vaak de gedachte. Maar zorgen voor is iets heel anders als vrijheid van beweging, vrijheid van studiekeuze, vrijheid van beroepskeuze of al die andere dingen. Want wie kan er nu zeggen dat je met 500 km per jaar alle ritjes naar familie, arts, vrijwilligers activiteiten, etc. kan voorzien? Dat is namelijk wat de overheid ziet als participeren, met 500 km per jaar kan je meedoen, sorry maar dat zou ik zeker niet halen.

Zo is het ook met bijvoorbeeld sociale tolkuren, daar krijg je er 30 van per jaar, voor al je verjaardagen, feestjes, bijeenkomsten en zelfs je bezoek aan de huisarts. Zou jij daar mee uit kunnen komen? Of zou je dan vooral moeten vertrouwen op de mensen die je wel kunnen helpen omdat zij gebarentaal beheersen? 

Participeren vraagt integreren

In Nederland hebben we de mond vol van integreren en participeren, iedereen moet meedoen. Of we het nu over werk, sociale activiteiten of onderwijs hebben, dat maakt geen verschil. Iedereen wordt geacht om mee te doen. Waarom maken we het mensen met een handicap dan zo moeilijk, of je nu ondernemer of overheidsinstantie bent, iedereen moet toch welkom zijn? 

Zolang we in Nederland denken dat mensen met een handicap alleen gesubsidieerd waardevol genoeg zijn voor de arbeidsmarkt. Zolang we in Nederland denken dat participeren gebonden is aan een beperkt aantal kilometers of tolkuren, dan gaan we Nederland niet toegankelijker maken. Wel als we eindelijk eens anders durven gaan kijken. 

Als we mensen met een handicap als waardevol zien voor inclusieve productontwikkeling, de ontwikkeling van inclusieve dienstenverlening, de experts op het gebied van fysieke-, digitale- en taal gerelateerde toegankelijkheid, mensen met een handicap op hoge of publieke posities zich (durven) presenteren, de media niet geneigd is medewerkers met een handicap te 'verstoppen.' Pas dan zal Nederland boven een 6je kunnen groeien. Tot die tijd zullen we hoogstens een mager 4tje scoren, en ik ben daar verre van trots op!