Buiten beeld

In Nederland gaan we er eigenlijk standaard vanuit dat mensen ‘ergens bij horen’ als het gaat om groepen op de arbeidsmarkt. Mensen zijn werkloos en zitten in de WW, een arbeidsongeschiktheidsuitkering, de Participatiewet of Bijstand of dergelijke. Toch is dat systeem niet zo gesloten als velen denken, zoals gisteren bleek in het item van Nieuwsuur over 100.000 jongeren die buiten de regelingen vallen. Deze jongeren zijn slechts een klein aandeel van de groep die in de praktijk buiten beeld blijven. Deze groepen worden ook wel NUGgers genoemd, hieronder valt iedereen die geen recht op een uitkering heeft en dus geen eigen inkomen en of ondersteuning bij het vinden van werk.

Steeds meer werkgevers willen in het kader van MVO en projecten jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt een kans bieden op werk, hiervoor zou begeleiding een wenselijk aspect zijn om dit ook op de werkvloer vorm te geven. Want als werkgever achter mensen aanzitten om ze op tijd uit bed te krijgen of dergelijke zaken, dat is niet de taak van een werkgever en zo hoort het ook. Maar hoe zit het dan met deze jongeren en anderen die onder de noemer NUGger vallen?

Lastig parket

Werkgevers die in het kader van bijvoorbeeld SROI in een aanbesteding arbeidsplekken aanbieden, herkennen het beeld van de jongeren nabellen mogelijk vaker dan men zou willen. Want het is lastig om deze groepen zonder ritme en zonder vaste verplichtingen totdat ze ergens in dienst komen, naar een werkritme te krijgen. Gemeenten spelen hier in de nieuwe Participatiewet een grote rol in, maar juist door de Participatiewet is het voor jongeren onder de 27 jaar lastiger geworden om hulp te vinden.

Als bedrijf wil je toch vormgeven aan de eigen beleidskaders en daarom is het eigenlijk het verstandigste om dus met mensen te gaan werken die graag willen en die vooral ook zelf de intrinsieke motivatie hebben om echt iets van hun leven te maken. Dat wil niet zeggen dat alles dan probleemloos zal verlopen, maar in elk geval zal het makkelijker zijn dan het nu is. Dus is het belangrijk om bij bijvoorbeeld aanbestedingen te kijken of het mogelijk is om zelf met gemeenten in gesprek te gaan over de invulling van de banen en of het mogelijk is om zelf te werven uit de doelgroepen die de gemeente aanwijst.

In eigen hand

Door de werving in eigen hand te nemen, niet meer afhankelijk te zijn van de bakken van de gemeenten met het risico dat er niemand op komt dagen en alle gevolgen van dien. Is het mogelijk om niet alleen mensen te vinden waardoor je als ondernemer aan de afspraken voldoet, maar bovendien ook mensen in dienst kan nemen die op termijn een volwaardig medewerker kunnen worden.

Natuurlijk kan je als ondernemer niet alle last op je dragen die de maatschappij laat liggen, maar er vallen wel de nodige voordelen uit te halen. Hiervoor zijn zaken als een ‘eigen jobcoach’ in dienst hebben voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, mooie oplossingen. Dit kan een ‘gewone’ medewerker zijn die bijvoorbeeld zeer sociaal betrokken is en het leuk vindt om deze taak te combineren met (een deel van) de eigen werkzaamheden.