Organisaties dwingen tot gewenst gedrag
lijkt een nieuwe trend te zijn, van de behandeling van de Quotumwet voor arbeidsgehandicapten
met weinig kansen op de arbeidsmarkt tot het idee voor het instellen van een
vrouwenquotum voor topfuncties. De overheid lijkt meer en meer te geloven in de
maakbaarheid van de arbeidsmarkt door dwang, niet door het benadrukken van de
positieve elementen, maar door het opleggen van een quotum.
Diversiteit opdringen?
Program
Director Social Return, Inclusion en Diversity van KPN Jasper Rynders sprak
zich in intermediair
uit over de negatieve effecten wat het door KPN zelf opgelegde vrouwenquotum
met zich meebracht. Namelijk dat door het voortrekken van vrouwen, allochtone
mannen aan de zijlijn blijven staan. Verdringing is bij elk quotum een probleem,
want er zijn maar een beperkt aantal banen beschikbaar en hoe moet je die
vervullen zonder dat je een doelgroep tegen de haren instrijkt en tevens voldoet
aan alle wensen en mogelijke quotums die mogelijk nog in het vat zitten.
Onze
maatschappij is divers en toch zijn er nog veel bedrijven waar deze diversiteit
niet zichtbaar is in de populatie medewerkers. Bij veel organisaties is het
stereotype “blanke man tussen de 30 en 50” nog steeds de meest voorkomende
werknemer in het personeelsbestand. Hoe komt dit, dat is het gevolg van de
ingesleten ‘gewoonten’ in onze maatschappij. Want mensen zijn immers
gewoontedieren en kan je dat veranderen door dwang zonder negatieve neveneffecten? Dat is een vraag die ook
vandaag weer negatief werd beantwoord in dit interview.
Geschiedenis
Pas in de
afgelopen decennia is het beleid van de overheid ten opzichte van vrouwen en minderheden
sterk veranderd. Van de vrouwen die pas sinds eind jaren ’80, begin jaren ’90 echt
werden gestimuleerd om te blijven werken. Tot de gastarbeiders van wie de
overheid dacht dat ze vanzelf wel weer zouden verdwijnen als er minder werk beschikbaar kwam. Echter het liep allemaal anders, want gastarbeiders lieten hun families
overkomen en vrouwen bleken toch vaak parttime te werken als ze kinderen kregen
omdat zij nog steeds de grootste zorgtaken dragen binnen een gezin.
Tot 1957 werd vrouwen nog verboden om te werken na hun huwelijk, om precies te
zijn, vrouwen werden zelfs handelingsonbekwaam verklaard. Iets wat we ons
nu niet meer voor kunnen stellen. Vrouwen verdienden tot 1967 zelfs tot 70%
minder dan mannen. En vanaf die tijd was er wel de wet op gelijke beloning en
werden financiële barrières weggenomen. En toch blijft het aantal vrouwen dat
fulltime werkt laag en blijken veel vrouwen hun gezin voor hun carrière te
plaatsen. Uiteraard heeft dit gevolgen voor je mogelijkheden om door te
groeien, of toch niet?
Emancipatie van alle kanten
Misschien is
er wel een hele andere optie om de emancipatie van arbeidsgehandicapten en
vrouwen vorm te geven. Want wat men in ruim een halve eeuw voor vrouwen heeft
proberen te bereiken wil de overheid nu voor arbeidsgehandicapten binnen 12
jaar voor elkaar krijgen. Dat schiet elk realisme voorbij, dat vraagt een
andere visie op werken en op arbeidsverhoudingen.
Om te komen
tot een nieuwe blik op arbeid is er emancipatie nodig, van zowel mannen,
vrouwen, autochtonen, allochtonen en mensen met een handicap. Iedereen zal in
een maatschappij waar de overheid zich steeds verder terugtrekt extra in moeten
zetten voor zijn of haar omgeving. Of het nu om de zorg voor kinderen, ouders
of familieleden gaat, die kunnen niet allemaal komen op de schouders van
vrouwen komen en dus moeten mannen daar ook meer en meer aan geloven. (waarbij
ik de mannen die dit al doen zeker niet vergeet)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJkOVmMwRh2-FY37bwmh9Mjyk6U3pqQBQJnM7oEXc7aHfZxtFQTVIskLnheTLcFe1ONo0YQ0NMQlafWiXcT7xq5bWs6a4m6OIymmseMOss3h568_p1Efs_XMoD9JoZeNTbgB9zYgh2g5Y/s1600/mantelzorg.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten