Ontkennen is zinloos......

Als ontkenning echt zou werken dan zou het leven zo'n stuk gemakkelijker zijn. Wil je dat iets er niet is, dan doe je toch gewoon alsof het er niet is. Het is ook wel bekend als struisvogelgedrag, het verstoppen van je rekeningen tot er een moment komt dat de deurwaarder op de stoep staat, bijvoorbeeld. Zo is het ook met het ontkennen dat ons klimaat aan het veranderen is. 

Trump kan de EPA (Environmental Protection Agency) wel verbieden vrij te publiceren over klimaatverandering, de inwoners van Samoa komen snel genoeg tot de ontdekking dat Trump geen gelijk had. Overigens, de inwoners van Samoa zijn zich hier al van bewust, in tegenstelling dus tot de Wereldmacht in struisvogelmodus.

Nog maar iets meer dan een jaar geleden.....

Wat was iedereen blij dat er eindelijk een klimaatkoord was. Dat bijna alle landen van de wereld eindelijk tot een gezamenlijke aanpak zouden komen om klimaatverandering aan te pakken. Ook ik was enorm blij, werkte er middenin en kon de magie van verandering bijna voelen. Nu ruim een jaar later lijkt de magie te worden vermorzeld onder de nieuwe bezetting van het Witte Huis.

Toch is het interessant om te zien hoe onderzoekers massaal onderzoeken, documenten, analyses, etc. downloaden van de websites van de EPA. Om precies te zijn, daar zijn ze al ruim voor de inauguratie mee begonnen. Waarom is al die data zo belangrijk? Het is data over de te verwachten veranderingen, het is data die wordt gebruikt om nieuwe data te vergelijken met oude, om te zien of processen worden versneld of niet. En ja, de ijskappen smelten sneller dan men had gedacht, dus zou klimaatverandering wel eens snel een grote impact op ons leven kunnen hebben.

Ook in Amerika

In Amerika zijn er gelukkig nog steeds heel veel bedrijven die hun beleid nog steeds op duurzaamheid richten. Gelukkig zijn er in Amerika ook nog steeds heel veel mensen wakker genoeg om te zien dat klimaatontkenning zinloos is. Overstromingen na een storm in New York, droogte in Californië, Midden Amerika en toenemend noodweer, zijn toch allemaal voorbeelden van de veranderingen die meer en meer zichtbaar worden.

In Amerika zijn enorm veel duurzame bedrijven actief, zijn enorm veel mensen bewust van de veranderingen die noodzakelijk zijn. Misschien nog wel meer dan in Europa en toch lopen juist de Amerikanen nu in de fuik van een president die geen waarde hecht aan deze omslag. Juist daarom is nu het moment aangebroken dat bedrijven de handen nog meer ineenslaan, samen gaan werken aan verduurzaming en de politiek die elke 4 jaar een gehele nieuwe koers kan gaan varen voor te blijven, en mogelijk zelfs te behoeden voor hun eigen struisvogelgedrag. 

Ivoren torentjes afbreken........

Vanmorgen las ik een interview met Nasrdin Dchar waarin hij zei dat hij zijn kinderen juist wilde leren dat een stapje extra doen niet nodig is. Dat raakt mij, vooral het accepteren moet van twee kanten komen. In de afgelopen jaren ben ik dat ook meer dan eens tegengekomen, maar dan vanuit mijn ervaringen als persoon met een handicap. Ik weet dat ik extra hard moet werken, ik weet dat mensen niet zo makkelijk met verschillen om kunnen gaan. En herken in de ouders van Nasrdin ook de gelatenheid van mijn ouders.

De aansluiting zien te vinden

Het klinkt gek als je over twee compleet verschillende werelden en achtergronden spreekt, maar ervaar toch bepaalde punten op een gelijksoortige manier. Met het grote verschil dat het verschil bij mij minder zichtbaar is voor mensen die mij voor het eerst tegenkomen. Toch zijn de muren herkenbaar, de opgetrokken ivoren torentjes om mensen die mensen die 'net even anders zijn' veilig buiten de deur houden.

Is het allemaal negatief?

Natuurlijk zie ik ook hele mooie dingen, mensen binnen bedrijven die wel open staan voor verschillen, ruimte willen bieden aan diversiteit en inclusie. Bedrijven waar diversiteit en inclusie geen publiek statement maar een kernwaarde vertegenwoordigd. Toch wil dat niet zeggen dat het bij al die bedrijven helemaal goed gaat, want ook die bedrijven bestaan uit mensen die zo divers zijn als de maatschappij. En als directeur of C-level manager kan je wel willen dat je een divers en inclusief personeelsbestand hebt, maar als de mensen binnen je organisatie dat niet zien, is dat een hele kluif.

Terwijl er op overheids gebied steeds meer zaken goed worden vormgegeven, helaas hebben we namelijk wettelijke kaders nodig om inclusie en diversiteit vorm te geven. Blijven bedrijven nog te vaak achter, want helaas blijkt dat deze thema's nog te veel worden gezien als kostbaar sociaal en maatschappelijk issue, waarvan onduidelijk is hoe dit zich terug gaat betalen. 

Bedrijven zijn onderdeel van de maatschappij

Het is belangrijk om je als directeur, C-level manager, team manager of gewoon als medewerker te realiseren dat de maatschappij ook zijn voeten in de organisatie heeft. Bij elk bedrijf lopen de uitersten rond, van potentiële PVV stemmers tot DENK stemmer, van VVD tot SP, en uiteraard alles wat daar tussen zit. Het is goed om je te bedenken hoe deze verschillen kunnen worden overbrugd binnen de eigen organisatie. 

Om te komen tot een complete acceptatie van diversiteit, van inclusie, van iedereen telt mee omdat hij of zij een bijdrage levert aan onze organisatie, is het noodzakelijk deze thema's bespreekbaar te maken. Ga met elkaar in gesprek, wordt niet boos maar luister naar elkaar. Want alleen op die manier kan er verbinding ontstaan, alle sociale verbanden tussen verschillende groepen zijn ooit ontstaan door met elkaar in gesprek te gaan. En vervolgens met elkaar in gesprek te blijven, want daar zit hem misschien wel de kern van elke organisatie die door digitalisering met verdwijnende sociale cohesie te maken krijgt, het punt waarop men zich vooral op het eigen clubje gaat richten. 

Inclusie een (rot)zorg

Ik werk al jaren aan inclusieve organisaties, het opnemen van mensen met een handicap in de scope van een organisatie of het nu om werk of diensten/producten gaat. Ik wil net als ieder ander 'gewoon meedoen' was meermaals mijn slogan als ik met ondernemers in gesprek ging. Toch was inclusie, toegankelijkheid of gewoon meedoen met een handicap iets wat altijd als een 'zorg' werd gezien. Hopelijk brengt de campagne van (daar heb je de zorg weer) van het ministerie van VWS hier verandering in, zeker omdat discriminatie (veelal onbewust) echt voorkomt als het gaat om een handicap.

Het is me vaak overkomen in mijn tijd als freelance MVO adviseur, begon je bij een bedrijf over inclusief ondernemen dan werd er meewarig gekeken. 'Waarom wij, we hebben niks met zorg' was op vele gezichten te lezen. En dat is ook hoe er lange tijd naar een handicap werd gekeken, als kostenpost en zorgenkindje, maar niet als volwaardig economisch object in de economie. Gek eigenlijk, want waarom zou je als gehandicapte niet economisch zelfstandig kunnen zijn?

Onbekend maakt onbemind

Omdat mensen met een handicap veelal een beetje aan de zijlijn van de maatschappij hebben gebivakkeerd, is het voor veel mensen niet duidelijk waarom je ook hen als economische entiteit kan zien. Voor veel bedrijven is het nog steeds schrikken als er een sollicitant met een handicap voor de deur staat. Veel gehandicapten die solliciteren maakt dat niet uit, ze vertellen graag waarom ze graag willen komen werken, waarom ze weten dat ze de beste kandidaat zijn, wat ze nodig hebben om te kunnen werken. Daar hangt wel iets belangrijks mee samen, verplaats je in de persoon die tegenover je zit, zie deze persoon als mogelijke collega en niet als 'ach wat vervelend voor je dat...'

Daarom is de campagne vanuit het ministerie van VWS ook zo mooi, het gaat om die bewustwording, het bewustzijn dat bij zoveel mensen ontbreekt. Onderstaande filmpje illustreert precies waar ik het over heb, op de website van het ministerie van VWS is deze ook beschikbaar met audiodiscriptie en ondertiteling, helaas wilde blogger dit niet uploaden :-(

Het gaat om de inhoud

Er zijn gelukkig ook hele mooie uitzonderingen op de regel als het gaat om het gebrek aan kansen voor mensen met een handicap. Want er zijn gelukkig mooie voorbeelden tot aan board niveau toe als het gaat om mensen met een handicap. Deze mensen zijn er wel gekomen, niet omdat ze medelijden kregen, wel omdat ze de kans kregen om hun talent voorop te stellen en kansen durfden te grijpen. 

Dus als je als werkgever de volgende keer een kandidaat met een handicap als sollicitant krijgt, of als ondernemer een klant met een beperking die problemen ervaart bij het afnemen van een dienst of product, verplaats je dan eens in de ander. Want samen kunnen we ons bewust worden van de drempels die voor de bevoorrechten niet zichtbaar zijn, maar een struikelblok kunnen vormen voor mensen met een extra uitdaging in het leven. Simpelweg omdat iedereen het recht heeft om mee te doen en daarmee kan bouwen aan zijn/haar eigen economische zelfstandigheid! 

Managers van de toekomst

In aanloop naar de verkiezingen wordt er veel gediscussieerd over flexwerkers, over jongeren die met losse contracten weinig perspectief op doorgroei hebben. En ja, het is een topic waar ik me als professional ook druk over maak, want voor organisaties is nieuwe input belangrijk om mee te kunnen groeien. Bovendien is het voor jongeren belangrijk om zich te leren profileren in organisaties, om te leren hoe zij zich in het politieke spel kunnen mengen om zich voor te bereiden op latere management functies.

Een vast contract is voor jongeren niet
vanzelfsprekend

Afgelopen week las ik ergens een artikeltje over jongeren die moeite hebben met hun positie als flexwerker, ze voelen zich tweederangs medewerkers, hebben niet het gevoel gehoord te worden als zij een goed idee hebben en misschien nog wel het vervelendste (als ik het mag zeggen) ze krijgen geen feedback maar worden 'terecht gezet' als er iets mis gaat. Dat terecht gezet worden is niet iets waar je van leert, behalve dan dat je het nooit meer moet doen, de vraag is alleen hoe kan je het de volgende keer beter doen.

Groei en verjonging

Het is voor elk bedrijf noodzakelijk om nieuwe instroom te hebben, om nieuwe aanwas te kweken voor de uittredende oudere generatie die vaak al lang in dienst is. Toch is die nieuwe aanwas vooral opgenomen in een flexibele schil, ze voelen zich geen volwaardig onderdeel van een bedrijf en ervaren minder ruimte om zich uit te spreken.

Als jongeren niet de ruimte ervaren om zich uit te spreken, zich onzeker voelen over hun toekomst, kan dat iemand zelfs op professioneel vlak onzeker maken. Zeker als de ruimte om te groeien niet wordt geboden, want als je nooit feedback krijgt om daarvan te leren, wordt het erg lastig om jezelf te verbeteren. Als je vooral te horen krijgt 'zo doen we dat niet' terwijl je ziet dat het beter kan door werkzaamheden aan te passen, raken mensen afgestompt. En juist nu de jongere generaties in de komende jaren om moeten leren gaan met veel ontwikkelingen is dit 'anders denken' een belangrijke kwaliteit om te overleven.

Verandering onderweg?

Afgelopen week kondigde Movaris aan dat zij de flexibilisering terug willen dringen naar max 10% om pieken en dalen op te vangen. Dat is geen slechte zaak, vooral niet omdat jongeren gelijk een vast contract kunnen krijgen. Als je perspectieven ziet bij je werkgever zal je je sneller uitspreken over zaken die niet goed zijn, ideeën aandragen en op die wijze leren hoe iets te bereiken binnen een organisatie. Als organisatie is het goed om deze jongeren met hun motivatie en ideeën te motiveren en stimuleren, te begeleiden in de politieke processen en ten slotte daarmee de kans te geven door te groeien. Want jongeren zijn de toekomst van de arbeidsmarkt en ondernemend Nederland.

2017 het jaar van......

Het einde van #jekomternietin

Vandaag op 1 januari is er iets veranderd in Nederland, iets veranderd voor ondernemers en bovenal ook voor mensen met een handicap. Want hoewel veel bedrijven er nauwelijks bij stil staan, er zit business in toegankelijkheid. Vanaf vandaag hebben mensen met een handicap het recht op toegankelijke producten, diensten, locaties, websites en alles waarvan iedereen zonder er bij na te denken gebruik van maakt. 


De vraag 'hoe toegankelijk zijn wij?' is er eentje waar elke ondernemer over na moet gaan denken, om te vervolgen met 'hoe toegankelijk kunnen wij worden?' om te voldoen aan wetgeving, maar bovenal om gewoon klantvriendelijk te ondernemen. Want het gaat om klanten, de klant is immers koning, dus waarom zou dat niet gelden voor klanten met een beperking?

Over de grens

In Amerika of het Verenigd Koninkrijk kijkt men met verbazing naar Nederland, waar zij ons op veel vlakken zien als voorlopers zijn we hier de nakomertjes. Waar in Engeland toegankelijkheid een gewaardeerd en betaald vakgebied is, is dit in Nederland een sociale aangelegenheid waarvoor je zelden betaald krijgt. Dat is best gek, want toegankelijkheid als onderdeel van een business model levert gewoon geld op, het is meer dan alleen MVO omdat je daarmee goed scoort. Bedrijven als Atos hebben dit goed begrepen en zetten dan ook stevig in op toegankelijkheid. 

In Nederland is toegankelijkheid iets waar bedrijven hun weg nog in moeten vinden, de vraag is of bedrijven zelf het wiel uit gaan vinden of dat we daarvoor de experts in gaan zetten? Want er zijn experts op dit gebied, mensen met een beperking die weten waar de mogelijkheden liggen, die weten waar ze over praten omdat ze dagelijks barrières ervaren. Daarnaast kunnen bedrijven ook over de grens kijken, kijken wat er van peers in landen met toegankelijkheidswetgeving te leren valt, hoe zij het doen en vooral ook hoe zij er geld mee verdienen.

Toegankelijk voor iedereen!

Het jaar van toegankelijkheid

Juist omdat toegankelijkheid vanaf vandaag de norm moet worden, is het een goed idee om 2017 uit te roepen tot het jaar van de toegankelijkheid. Het jaar dat bedrijven gaan nadenken over toegankelijkheid, beleid ontwikkelen en plannen maken om toegankelijkheid in elke vezel van het bedrijf te verankeren. Want met toegankelijkheid gaat er zeker ook een zakelijke wereld open, door net een stapje verder te gaan dan de wet kan je als bedrijf het verschil maken tussen een moetje en service! En welk van de twee levert nu de beste klantbelevenis op?